PAKISTAN 2: Lahore

View Larger Map
Pakistan 2 = rode lijn

Lahore:
Wij gingen naar Lahore om onderdelen voor onze auto te kopen. Het probleem met Lahore is dat er geen slaapplaatsen bekend zijn voor overlanders. Na de hele middag van het ene hotel naar de ander te hebben gereden en telkens 'nee' te krijgen zagen wij het somber in. Het was al donker toen wij langs onze laatst optie reden, de Pearl Continental, hèt 5 sterren hotel van Lahore. Werkelijk schitterend! Net alsof wij terug waren in Dubai. Wij reden het parkeerterrein op maar hadden weinig hoop. Ik had gelukkig nette kleren aan van de grensovergang dus ik zag er redelijk beschaaft uit, Roger daarentegen was net een zwerver, met een wit t-shirt aan die inmiddels geel was geworden en na de hele dag in de auto, ook nog volledig bezweet. Hij hield zich een beetje op de achtergrond en wij gingen de lobby in en vroegen aan de management of wij op de parkeerplaats mochten kamperen. Er werd druk overlegd en wij moesten een uur wachten. Dit was geen probleem want er was binnen airco en buiten was het nog bloedheet. Na een uur overleg kwam hun antwoord: 'nee'.Je kan je voorstellen dat wij inmiddels wanhopig waren. Ik vertelde de man dat iedereen in Lahore ons had afgewezen en dat zij het laatste adres waren waar wij waren aan komen kloppen. Zeg nooit tegen een Moslim dat hij niet gastvrij is. Dit vinden zij een grote belediging en zullen er dan alles aan doen om je van het tegenovergestelde te overtuigen. Voor ons dus een magisch woord: unhospitabel! De manager werd gelijk aardiger en kwam bij ons staan. Hij vroeg ons van alles en nog wat over onze reis en al snel merkte wij dat hij ons toch wel erg mocht. Na een half uurtje kletsen excuseerde wij ons omdat het al donker was en wij nog steeds niet wisten waar wij moesten slapen. 'Ga weer zitten, ik ga nog even kijken wat wij kunnen regelen,' zei hij en na een verder half uur kwam hij terug. 'Jullie mogen blijven. Jullie zijn onze ere gasten. Doe alsof je thuis bent. Alles van mij is voor jullie ter beschikking'!! We konden het niet geloven. Wij werden door een bewaker naar de achterkant van het gebouw geleid waar wij kennis maakte met de hoofd van de beveiliging. Er zou 24 uur per dag 4 bewapende politiemensen over ons waken terwijl wij er waren en wij mochten zo lang blijven als wij wilde. Dat werddus 6 dagen! Wat kan het soms toch goed gaan. Elke middag stond de man ons op te wachten en toen wij op de laatste dag zeiden dat wij zouden vertrekken had hij bijna tranen in zijn ogen!

Gelijk gingen wij de eerste dag op pad om onderdelen te zoeken. Wij hadden wat aanwijzingen van Oli gekregen die een Toyota raam had gekocht en reden naar de straat die hij ons had gezegd. Eenmaal daar aangekomen stonden er een paar politieagenten op de hoek van de straat en om zeker te weten dat wij goed zaten (het was een heel smal steegje) vroegen wij bevestiging van de agenten. Het klopte, wij zaten in de goede buurt, maar twee agenten op een motor wilde graag met ons mee rijden om te zorgen dat de winkels ons de eerlijke prijs zouden vragen. Wat je wil, dachten wij en reden samen met de agenten naar de desbetreffende winkels. Al snel werd duidelijk dat wij toch de verkeerde buurt hadden en werden verwezen naar een straat aan de andere kant van de stad. Geen probleem, zeiden de agenten en leidde ons door de stad naar de andere straat. Hier zijn wij wel geslaagd en met behulp van de agenten werd alles eerlijk afgehandeld. Het duurde toch een paar uur eer wij alles hadden en wij zeiden keer op keer tegen de mannen dat wij het nu wel zelf konden regelen, maar ze wilde er niks van weten en bleven bij ons. Op een gegeven moment moest Roger geld pinnen en mocht bij de agent achterop de motor naar de pinautomaat. Toen hij terug kwam had hij een jurk voor mij bij zich. De agent was onderweg gestopt bij een modezaak van een vriend en had een jurk voor mij gekregen!! Voor je vrouw, had hij gezegd, dat is mooi! Hij was waarschijnlijk niet gecharmeerd van de broek die ik aan had, en ik heb hem maar niet gezegd dat ik drie theedoeken in de kast heb liggen die identiek zijn aan zijn jurk. Ach, toch wel heel attent. Toen wij alles hadden gekocht vroegen ze of ze ons mee uit eten mochten nemen. Wij stemde in want meestal kom je op deze manier in de lekkerste plekjes, dus reden wij achter hun aan naar een leuk plaatselijk restaurantje. Net toen wij wilde bestellen ging de portofoon van een van de mannen af; de president was net op dat moment afgetreden en alle officieren moesten in volle paraatheid staan. Dat is pas een primeur! Zij dronken toch nog een drankje met ons, wisselde adressen uit en toen moesten ze er snel vandoor. Wat een bijzondere ervaring!

Wij hebben in Lahore veel voor elkaar gekregen: Nieuwe stoelhoezen laten maken (echt prachtig, zie foto’s), zijpanelen van de deuren opnieuw laten bekleden, afneembare matching hoezen voor de achterbank, een nieuwe bladveer (degene die ze in India hebben moeten lassen omdat de maat daar niet bestaat), hoesje voor de handrem nieuw laten maken, alle rubberen strips vervangen, genoeg diesel en olie filters gekocht voor de komende drie grote beurten, twee complete sets remblokken voor en achter, nieuwe V-snaren en distributie riemen, nieuwe ruitenwissers. Met andere woorden, zelfs als wij terug zijn in Nederland hoeven wij voorlopig geen cent aan de auto uit te geven. De komende beurten doet Roger zelf. Alles was spotgoedkoop in vergelijking met Nederland. Goed gescoord dus. Om al onze goede aankopen te vieren zijn wij ’s avonds in de foodstreet gaan eten. Een leuke straat met tientallen eettentjes buiten waar ze voor je neus je eten staan klaar te maken. Een echte aanrader!

De laatste nacht dat wij in Lahore waren wilde wij naar de Soufi night. Een bekend religieus fenomeen dat elke donderdag plaats vind in Lahore. Wij moesten eerst nog onze zijpanelen ophalen. Toen wij daar stonden, kwam er opeens een Pakistaanse man naar ons toe, stak zijn hoofd door het raam en vroeg toen in plat Amsterdams 'komen jullie uit Nederland? Ik ook'. Wij raakte met de man in gesprek en hij vertelde ons dat hij als klein kind naar Nederland was verhuisd, maar dat hij nu sinds vier jaar weer in Lahore woonde. Hij nodigde ons uit om zijn familie te ontmoeten en te blijven eten. Hij had medelijden met ons omdat wij al 5 dagen niet gedoucht hadden, dus wilde hij dat wij gebruik maakte van zijn douche. De Soufi night begint toch om 21 uur dus besloten wij van het aanbod gebruik te maken. De man reed ons voor en wij belande in een van de rijkste buurten in Lahore. Echt een villa! Hij had maar liefst: een kok, twee house-maids, twee chauffeurs, twee tuinmannen en twee honden. Een aardig setje hulp. Als ik alleen al een kuchje deed, stond al gelijk iemand naast met een glas water. Wij hebben heerlijk gedoucht en gegeten en veel met de man gesproken over Pakistan en zijn plannen om in Lahore een groot winkelcentrum van tien verdiepingen te bouwen. Het meeste papierwerk was rond en hij zou bijna met de bouw beginnen. Het klonk allemaal erg indrukwekkend. Toen het tijd was voor de Soufi night namen wij afscheid, maar in de auto begon ik me al misselijk te voelen dus besloten wij om de Soufi night maar te laten voor wat het is en gelijk naar het hotel te gaan.

Die nacht ging ik flink aan de diarree en 's ochtends moest ik overgeven. Roger wilde me gelijk bij het eerste beste ziekenhuis afleveren (waarschijnlijk vanwege zijn eigen ervaring in India), maar bij nader inzien leek het verstandig om gelijk terug naar India te gaan en daar te kijken hoe het zou verlopen. India heeft namelijk hele goede doctoren en medicatie en dat leek ons een betere plek om naar een ziekenhuis te gaan, mocht het nodig zijn. Daarbij kwam dat het bloed heet was in Lahore en een stuk koeler in Amritsar. Hoe dat kan begrijpen wij niet want ze liggen hemelsbreed zo’n 30 kilometer van elkaar vandaan, maar dat was wel onze ervaring. Verder wisten wij een goed(koop) hotel in Amritsar om te blijven. Genoeg reden dus om, ongeacht dat ik hondsberoerd was, de grens over te gaan. Een grens overgang als je ziek bent is verschrikkelijk, maar het heeft als voordeel dat iedereen veel moeite doet om je zo snel mogelijk te helpen. Daarbij kwam dat wij inmiddels bekende waren en na een handje en een kop thee mochten wij snel weer verder.

Vrijdag 22 augustus gingen wij ziek, zwak en misselijk, de grens over naar India.