Laatste nieuws

Hallo allemaal,

Helaas zal dit het laatste bericht zijn die nog voor onze terugkeer op de site zal komen. Het probleem is dat mijn computer is gecrasht waardoor ik niet meer in alle rust mijn tekst kan typen en ik ook geen toegang meer heb tot mijn foto's. Een paar dagen geleden was ik klaar met het laatste stuk dagboek; Thailand 2 en net voordat ik het wilde publiceren, begaf mijn computer het. Gelukkig had ik al de nodige foto's kunnen downloaden waardoor er nog een heel stuk verhaal via de foto's te zien is.

Ik zal nu dus maar even in het kort vertellen wat wij tot op vandaag hebben gedaan, maar dan zonder waypoints en dergelijke. Voor de overlanders die dit bijhouden: ik beloof in Nederland weer alles op de site te zetten en zal op de kaart zoveel mogelijk overnachtingspunten toevoegen.

Vanuit Laos hebben wij twee weken door het noorden van Thailand gereist. Helaas hadden wij maar een visum voor 2 weken op de grens gekregen waardoor wij terug zijn gegaan naar Laos om een visum voor 2 maanden bij de ambassade te halen.
Wij werden uitgenodigd om kerst samen met Ad en Susan te vieren, die bij twee andere overlanders in de tuin stonden, Kees en Els. Zij hadden een jaar geleden dezelfde reis gereden en eenmaal in Thailand aangekomen, besloten om hier te gaan wonen. Ze zijn nu bezig met het bouw van hun droomhuis en deze is bijna af. Ze wonen in de buurt van Chiang Mai, dat in het noorden ligt en dus stemde wij in en hebben tweede kerstdag bij Ad en Susan gevierd.

Vanwege onze korte visum moesten wij tussen kerst en oud en nieuw het land weer uit en reden naar de Friendship bridge die Thailand met Laos verbind. Hierdoor waren wij opnieuw in Vientiane, de hoofdstad van Laos. Het visum halen was erg makkelijk, maar wij hebben uren bij de ambassade moeten wachten ivm de gigantische stroom mensen die nu ook in Laos hun visum kwamen halen. Zoals de eerste keer kwamen wij hier weer een hele groep overlanders tegen, zo ook onze oude vrienden uit Darjeeling, India; Simon en Penny. Verder troffen wij ook een koppel uit Frankrijk die met niks minder dan een 2CV (!!!) dezelfde route als wij hadden gereden. Ze hadden de auto zelfs zo verbouwd dat ze (echter wel met voeten uit het achterraam) in de auto konden slapen. Zo zie je maar hoe weinig je dus eigenlijk nodig hebt voor zo'n reis.

Voor oud en nieuw wilde wij perce een spetterend feest omdat wij het jaar ervoor erg saai met z'n tweeen in Iran hadden gestaan met onze sterretjes. De beste optie leek voor onz om het in Bangkok te vieren, waar wij dachten een spectaculaire show te zijn. Niks was minder waar! Toen wij richting Bangkok reden waren er kilometers files de stad uit en eenmaal aangekomen in de hoofdstad bleek deze werkelijk uitgestorven te zijn... behalve dan met backpackers en dus vierde wij oud en nieuw met alsnog honderden mensen in de straten rondom de Khoa San road. Bangkok blijft een stad naar ons hart en wij genoten van onze tijd daar.

Vervolgens was het tijd om weer eens de toerist uit te hangen, wat wij hebben gedaan in een aantal bekende plekken rondom noord en west Bangkok, zoals Ayattaya en Kanchanburi. Eindelijk was het dan zo ver en waren wij bij de Tiger Temple aangekomen. Dit was iets wat wij al vanuit Nederland wilde zien. Wie kent de reclame niet op de Discovery channel over de monniken die wees tijgertjes uit het oerwoud hebben gered. Inmiddels zijn wij niet de enige die het wilde zien en de entree prijs was gruwelijk hoog, maar wij zijn toch gegaan. Tja, het is moeilijk om te beschrijven. Het is namelijk een vreselijk toeristisch oord, maar aan de andere kant, wanneer krijg je nou de kans om een tijger aan te raken? Ik moet zeggen dat wij het geweldig vonden om in contact te komen met deze koningen van de jungel. Die nacht bleven wij slapen op de parkeerplaats van de tempel en hadden het geluk om in kontact te komen met een aantal vrijwilligers die in de tempel werkte. Hoe vaak wij wel niet tijdens de reis hadden gedacht om onszelf als vrijwilligers aan te bieden. Zij vertelde dat er ook kleine tijgers waren en wij werden uitgenodigd (tegen betaling wel hoor, ik zal geen waanbeelden kweken!) om de volgende dag de tijgertjes de fles te geven. Nou, ik kan je verklappen dat het een van de mooiste en fantastische dagen in mijn leven was. Er gaat nog steeds amper een dag voorbij dat Roger en ik niet iets over die tijgertjes zeggen. Wij mochten een uur lang met de kleintjes spelen, waarna ze de fles kregen en prompt in slaap vielen. Wij hadden allebei nog een week last van blauwe plekken en bijt wonden die de 'kleintjes' hadden veroorzaakt, maar het was het dubbel en dwars waard. Elke ochtend als ik me stond aan te kleden en de blauwe plek met tandafdrukken op mijn bovenbeen zichtbaar was, vroeg Roger aan mij: 'Goh, wat is met jou gebeurd? Het lijkt wel alsof je door een tijger bent gebeten of zo!' Ik kocht een paar hotpants in de hoop dat iemand echt aan me zou vragen wat er in Gods naam met mijn been was gebeurd, want wat zou het toch gaaf zijn om nonchalant te kunnen zeggen; 'Oh dit? Gewoon, ruzie met een tijger gehad.' Maar niemand vroeg het. Ik heb er overigens wel hele bruine benen van gekregen.

Na al deze bezichtigingen wilde wij dan eindelijk naar het strand. Het was tijd om eens eindelijk vakantie te vieren en niet meer te reizen. Wij vroegen aan iemand waar het dichtsbijzijnde strand was en zo kwamen wij uit bij Hua Hin. De eerste dag zagen wij al de kite school en na twee dagen dubben besloten wij onszelf in te schrijven voor een drie daagse kite board cursus. Het was geweldig om weer eens ergens anders mee bezig te zijn dan alleen maar rijden. De wind was kei hard en de omstandigheden moeilijk, maar het is ons gelukt om de eerste twee levels door te komen. Na weer twee dagen dubben besloten wij de uitrusting aan te schaffen zodat wij nog een week in de buurt van de school konden oefenen met de hulp van de instructeurs. Die dag is het opgehouden met waaien en de wind is sinds dien niet meer teruggekomen!... Tot nu, maar daar kom ik zo op terug.

Omdat er toch geen wind meer was zijn wij maar weer gaan 'reizen' en zijn eerst langs de oost kust naar het zuiden gereden, toen overgestoken en ter hoogte van Phuket verder langs de west kust afgezakt. Wij zijn aan de oost kust een aantal dagen met een autoferry naar Ko Samui gegaan, een groot eiland. Helaas was het hier heel moeilijk om mooie slaapplekken te vinden en al snel keerde wij terug naar het vaste land.

Phuket vonden wij een leuk eiland om te verblijven. Deze mening delen niet veel mensen met ons, maar wij hadden een geweldig wild campeerplekje gevonden op het strand onder de bomen en hebben naar ons gevoel dus een paradijsje ontdekt. Phuket town is verschrikkelijk. Verder heb je nog een aantal super toeristische standen met de bekende gogo bars, waar wij overal een nachtje hebben gestaan om een indruk van het eiland te krijgen. Naast ons afgelegen eenzaam plekje, vonden wij Kara een leuke optie om te blijven als wij ooit met vakantie terug zouden komen.
Na Phuket volgde een boottocht naar het eiland waar een James Bond film is opgenomen en daarna reden wij verder naar Krabi. Dit wordt beschreven als een van de mooiste plekjes van Thailand, maar dat kunnen wij toch niet zeggen. Wij hebben geprobeerd om het een kans te geven, maar waren uiteindelijk blij dat wij weg waren.

Onze volgende bestemming was Ko Lanta, een eiland onder Phuket aan de westkust van Thailand. Hier komen wij net vandaan en hebben er een week met de auto op het strand gestaan. Het is een stuk minder toeristisch dan Phuket, waardoor de prijzen nog goed te doen zijn er niet het hele strand is volgebouwd. Ook hier vonden wij een fantastisch plekje onder de bomen op het strand. Elke dag de nodige toeristen die wilde weten of we 'echt!' helemaal uit Nederland waren komen rijden. 'Ja'. Op de dag van ons vertrek troffen wij Eugen en Monique, die wij nog kende uit Cambodja en dronken nog samen een kopje koffie om elkaar op de hoogte te brengen van ieders reis.

En dat brengt ons weer bij het heden. Wij staan nu op het strand in Pak Meng, alweer een stukje zuidelijker dan Ko Lanta. Wonder boven wonder is het vandaag begonnen met waaien en dan nog wel de beste windrichting ook om te kite boarden! Roger staat te poppelen om het te proberen, maar hij moest even wachten tot ik dit op internet heb kunnen zetten. Ik ben net langs de weg gelopen en ben uitgekomen bij een resort ter grote en luxe van bijvoorbeeld een clubmed en heb gevraagd even de computer te gebruiken, alsof ik hier een bungalowtje heb gehuurd. Om het plaatje compleet te maken heb ik een flesje water besteld die ik nu vanuit een wijnglas aan het nuttigen ben. Tot nu toe ben ik er nog niet uitgegooid... Het internet is uiteraard gratis voor gasten en ik heb een eigen MacBook ter beschikking gekregen. Niet slecht he?!

Over het algemeen is er nog veel schade van de Tsunami te zien en regelmatig staan er palen langs de weg waarop wordt aangegeven tot hoe hoog het water is gekomen. Het is onvoorstelbaar. Wij hebben toen der tijd alleen beelden van Phuket via onze televisies in onze veilige woonkamers gezien, maar de schade was op andere plekken zoveel erger. Thailand heeft ervoor gezorgt dat Phuket snel is opgebouwd en daar is ook nog weinig van de schade te zien, maar op de meer afgelegen kustplekken is de boel behoorlijk verloederd. Er staan hele resorts er verlaten en beschadigd bij als kleine spooksteden. Hele winkelstraten zijn nu dicht met multiplex borden voor de ramen en deuren. Dit land heeft een behoorlijke klap gehad en de gewonen mensen zijn er niet allemaal bovenop gekomen. Overal langs de kust staan hotels, bungalows en resorts te koop en na vier jaar verloedering wordt het er niet beter op. Wij zijn benieuwd tot hoe ver zuid wij nog schade zullen zien.

Even tussedoor, ik hoor net iemand achter me, vermoedelijk de eigenaar, zeggen dat dit het enige 5 sterren resort is in dit deel van Thailand. Slik! Gewoon doen alsof ik hier thuis hoor. Acteer, acteer. Had ik nog maar me haren gewassen!...

Ik ga de boel afsluiten want de wind neemt toe en volgens mij zit Roger zich nu bij de auto af te vragen waar ik blijf. Ik heb tot het zuid-oosten van Thailand de foto's in ons album kunnen zetten. De rest van de verhalen horen jullie persoonlijk van ons, want wij zijn op de terugreis. Zoals alles in het leven is er een tijd van komen en een tijd van gaan en voor ons is de tijd om te gaan, gekomen. Ons geld is op en wij zijn klaar met reizen. Wij hadden thuis met elkaar afgesproken dat wij door zouden reizen totdat of het geld op was, of wij het gevoel hadden klaar te zijn met de reis. Is het niet geweldig dat beide eindpunten zich tegelijkertijd hebben aankondigd?! Wij realiseerde dat wij (voorlopig) even klaar zijn met reizen toen wij niet eens meer van de meest paradijselijke plekjes warm of koud konden worden. Iets bezichtigen hebben wij in weken al niet meer gedaan en hebben er ook totaal geen behoefte aan. De planning is om onze auto vanaf Port Khlang, Maleisie op de boot te zetten en zelf terug te vliegen. Wij hopen over een paar weekjes thuis te zijn en kijken er erg naar uit om iedereen weer te zien. Het zal absoluut weer even wennen zijn in Nederland, maar zoals ik al eerder schreef, als je veel reist ga je ook je eigen plekje waarderen en wij hebben alle vertrouwen erin dat wij thuis weer onze draai zullen vinden. En zo niet, dan gaan wij gewoon weer lekker op reis!! Ik hoop niet dat deze laatste opmerking schade aan de gezondheid van onze families zal brengen. ;-)

Nou, beste mensen, voor zover dus even een laatste bericht van ons en de rest vertellen wij in levende lijve, uiteraard onder het genot van een natje en een droogje.
Tot snel!

Karlijn en Roger.

p.s. ik heb net de rekening gekregen voor het water; 2 euro!! Dat soort uitspattingen passen niet meer in ons budget. Ik geloof dat ik maar ga. Tjuus!