View Larger Map
In het algemeen:
Als je denkt dat je alles heb gehad en alles hebt gezien en je denkt dat niks erger kan zijn dan India, dan ben je nog niet in Bangladesh geweest! Bangladesh is in sommige opzichten India in het kwadraat,
Op zich hadden wij een perfecte grensovergang gekozen. Helemaal in het noorden van het land in the middel of nowhere waar niemand een auto heeft. De eerste dag kwamen wij niks anders op de weg tegen dan een klein aantal fietsen en voetgangers. De wegen waren goed en recht dus voor het eerst in een lange tijd konden wij weer eens flink door rijden. Onze eerste indruk van Bangladesh was zeer positief. Prachtig landschap en vooral geen rotzooi. Dat viel gelijk op na India, maar wij realiseerde dat de reden hiervan was dat dit land een van de armste ter wereld is en de mensen geen rotzooi hebben omdat ze het geld niet hebben om verpakte dingen te kopen. Zeker niet omdat ze zo milieubewust zijn. De tijd zal leren of dit zo blijft, maar wij zien het somber in want het resultaat van rijkdom was weer al te duidelijk aanwezig in Dhaka, de hoofdstad.
Rangpur:
De eerste dag was het onze bedoeling om Rangpur te bereiken. Dat is ook gelukt. Tegen het eind van de middag kwamen wij aan in Rangpur. Wij waren een beetje huiverig omdat het weer een nieuw land is en een nieuwe stad is altijd even afwachten hoe het verkeer zal zijn. De verhalen die wij hadden gehoord en gelezen over het verkeer in Bangladesh waren rampzalig, dus wij waren op het ergste voorbereidt. Wij waren dus ook blij verrast toen bleek dat er alleen maar fietsen deelnemen in het verkeer in Rangpur. Eerst dachten wij dat er geen auto’s in de stad mochten rijden of dat het autoloze zondag was of zo, maar al snel werd duidelijk dat men hier gewoon geen auto kan betalen. De enige die hier rond reden was de politie en natuurlijk in een… Landcruiser! Voor het eerst sinds Pakistan zagen wij onze auto weer overal rijden. Wij vroegen aan iemand hoe dat kon en er bleek goede import overeenkomsten te zijn tussen Azië en Bangladesh, met als resultaat dat je hier weer ‘echte’ automerken ziet rijden. “Niet dat B-merk Tata spul uit India” zei de man, “hier houden wij van het echte werk”. Wij knikt enthousiast, wij waren er wel mee eens.
In Rangpur klopte wij aan bij een government guesthouse, (RDRS Rangpur, N25º45.600, E089º14.514) De eigenaar was erg enthousiast over onze reis en vertelde dat er wel eens eerder overlanders waren geweest. Wij mocht gratis staan en gebruik maken van douche en toilet. Het was een warm welkom in dit nieuw land.
Bangladesh is hoofdzakelijk Islamitisch en de gastvrijheid die daarmee gepaard gaat was gelijk te merken. In vroegere tijden was het onderdeel van India, maar toen India de moslims een eigen land gaven, kregen ze Pakistan en Oost Pakistan. Oost Pakistan heet tegenwoordig Bangladesh. De Indiërs wisten wel wat ze weg gaven, want Bangladesh is de grootste rivierdelta ter wereld. Uiteraard prachtig, maar met de vervelende bijkomstigheid dat elk jaar drie kwart van het land onder water komt te staan in het regenseizoen.
Als je door het land heen rijdt, rij je op een weg die op een dijk is gebouwd. De rest van het land ligt onder water. Er wordt dus ook volop rijst geteeld, een ideaal gewas voor zo’n land.
’s Avonds kregen wij onze eerste introductie aan Bangladesh eten en het was heerlijk. Weer de bekende curry’s en daal, maar met een stuk minder kruiden waardoor het wat milder van smaak is. Dit vonden wij heerlijk, want in India waren wij een beetje ‘over-spiced’ en konden even geen cardamon, kruidnagel of kaneel meer zien! Wij mochten gratis gebruik maken van hun internet en na wat mailtjes te hebben gelezen en een fijne douche gingen wij moe en voldaan slapen.
Dhaka:
De volgende dag stond Dhaka, de hoofdstad, op de planning. Al snel werd duidelijk dat het rustige noorden geen actueel beeld schetste van Bangladesh. Met elke kilometer dat wij dichterbij de hoofdstad kwamen werd de weg alsmaar drukker. Er verschenen bussen en vrachtwagens en uiteindelijk ook personenauto’s. Wij dachten in India alles op slecht verkeer gebied te hebben gezien. Niet dus. Neem het kamikaze, roekeloos rijden van een Indiër (vergeet niet dat een Bangladeshi toch echt nog genen heeft van een Indiër) en geef hem dan een perfecte, kaarsrechte weg en een spik splinter nieuwe Mercedes bus onder zijn reet en je krijgt een recepie for disaster. Hiermee reden ze niet alleen slecht maar nu ook kei hard. Een Tata vrachtwagen of een blueliner bus uit India behaalt dit soort snelheden gewoon niet, daar zijn ze niet toe in staat. Een Mercedes of Toyota daarentegen heeft hier geen moeite mee. De bussen schoten van alle kanten langs ons heen en het was weer eens ouderwets levensgevaarlijk op de weg, dat wil zeggen, vloek en scheld werk!
Het tweede probleem van Bangladesh is al dat water met amper bruggen om de rivier over te steken. Er zijn verschillende mogelijkheden om met een car ferry de rivieren over te steken, maar elk jaar zinken tien tallen van deze boten door slecht onderhoud of overbelasting, met alle slachtoffers van dien. Geen haar op ons hoofd dus die eraan dacht om een boot te pakken. Wij reden nog liever om naar een brug. Gelukkig lag de grote brug die wij moesten hebben op onze route en was omrijden voor ons niet nodig.
Tegen het eind van de middag arriveerde wij in Dhaka. Ook hier hadden wij spookverhalen over het verkeer gehoord maar eerlijk gezegd viel het ons alles mee. Misschien raak je toch gewend aan de chaos. De stad was vol met fietsriksjas en dat was op zich prettig omdat daardoor het allemaal een stuk langzamer ging en wij rustig de weg konden zoeken.
Wij reden naar een aantal hotels die ons allemaal alleen in de auto zouden laten slapen als wij een kamer zouden huren. Dat was voor ons geen optie want ondanks dat het een arm land is, een hotel kamer was rond de 50 US dollar.
Toen het alweer donker was belandde wij bij het Asia Pacific Hotel (N23º48.066, E090º25.310). Weer kregen wij nee als antwoord, maar na een beetje aandringen mochten wij buiten het hotel op straat parkeren en gebruik maken van een toilet. Het was een rustige buurt en al laat dus stemde wij in.
De volgende dag wilde wij Chittagong bereiken. Het was onze bedoeling om vanaf Chittagong naar ergens in Oost Azie te verschepen. Wij hadden gekozen om zo snel mogelijk naar het oosten te gaan. Wij waren inmiddels een beetje klaar met dit gebied en hebben dus geen tijd uitgetrokken om het land verder te bezichtigen. Daarbij lokte de prachtige stranden van Thailand ons.
Chittagong:
Na zes uur rijden op een van de gevaarlijkste wegen van de wereld (als je de LP moet geloven, maar wij kunnen dit niet beamen) kwamen wij aan in Chittagong. Kleiner dan de hoofdstad met een paar miljoen mensen minder, had het bijna de uitstraling van een dorp. We hadden een paar waypoints en adressen dus wisten ongeveer waar we moesten zijn. Chittagong heeft maar een paar grote hotels met parkeerplaats en de eerste waar wij gingen vragen was het Agrabad hotel. Ook hier moesten wij een kamer huren als wij op de parkeerplaats wilde staan, maar de kamers hier kostte 200 US dollar. Omdat wij steeds weigerde kregen wij de prijs tot zo laag als 80 dollar, maar het was nog steeds voor ons geen optie. Wij hebben het bij een aantal hotels in de buurt gevraagd maar kregen steeds hetzelfde antwoord. Op een gegeven moment kwam wij langs een YMCA, maar toen wij het parkeerterrein wilde oprijden deden ze snel de hekken dicht. Wij mochten daar niet blijven want wij waren blank en moesten maar een duurder hotel uitzoeken! Ben je dus in een super arm land waar je een kamer voor een paar euro kan krijgen, maar omdat je blank bent mag je hem niet huren!
Als je denkt dat je alles heb gehad en alles hebt gezien en je denkt dat niks erger kan zijn dan India, dan ben je nog niet in Bangladesh geweest! Bangladesh is in sommige opzichten India in het kwadraat,
Op zich hadden wij een perfecte grensovergang gekozen. Helemaal in het noorden van het land in the middel of nowhere waar niemand een auto heeft. De eerste dag kwamen wij niks anders op de weg tegen dan een klein aantal fietsen en voetgangers. De wegen waren goed en recht dus voor het eerst in een lange tijd konden wij weer eens flink door rijden. Onze eerste indruk van Bangladesh was zeer positief. Prachtig landschap en vooral geen rotzooi. Dat viel gelijk op na India, maar wij realiseerde dat de reden hiervan was dat dit land een van de armste ter wereld is en de mensen geen rotzooi hebben omdat ze het geld niet hebben om verpakte dingen te kopen. Zeker niet omdat ze zo milieubewust zijn. De tijd zal leren of dit zo blijft, maar wij zien het somber in want het resultaat van rijkdom was weer al te duidelijk aanwezig in Dhaka, de hoofdstad.
Rangpur:
De eerste dag was het onze bedoeling om Rangpur te bereiken. Dat is ook gelukt. Tegen het eind van de middag kwamen wij aan in Rangpur. Wij waren een beetje huiverig omdat het weer een nieuw land is en een nieuwe stad is altijd even afwachten hoe het verkeer zal zijn. De verhalen die wij hadden gehoord en gelezen over het verkeer in Bangladesh waren rampzalig, dus wij waren op het ergste voorbereidt. Wij waren dus ook blij verrast toen bleek dat er alleen maar fietsen deelnemen in het verkeer in Rangpur. Eerst dachten wij dat er geen auto’s in de stad mochten rijden of dat het autoloze zondag was of zo, maar al snel werd duidelijk dat men hier gewoon geen auto kan betalen. De enige die hier rond reden was de politie en natuurlijk in een… Landcruiser! Voor het eerst sinds Pakistan zagen wij onze auto weer overal rijden. Wij vroegen aan iemand hoe dat kon en er bleek goede import overeenkomsten te zijn tussen Azië en Bangladesh, met als resultaat dat je hier weer ‘echte’ automerken ziet rijden. “Niet dat B-merk Tata spul uit India” zei de man, “hier houden wij van het echte werk”. Wij knikt enthousiast, wij waren er wel mee eens.
In Rangpur klopte wij aan bij een government guesthouse, (RDRS Rangpur, N25º45.600, E089º14.514) De eigenaar was erg enthousiast over onze reis en vertelde dat er wel eens eerder overlanders waren geweest. Wij mocht gratis staan en gebruik maken van douche en toilet. Het was een warm welkom in dit nieuw land.
Bangladesh is hoofdzakelijk Islamitisch en de gastvrijheid die daarmee gepaard gaat was gelijk te merken. In vroegere tijden was het onderdeel van India, maar toen India de moslims een eigen land gaven, kregen ze Pakistan en Oost Pakistan. Oost Pakistan heet tegenwoordig Bangladesh. De Indiërs wisten wel wat ze weg gaven, want Bangladesh is de grootste rivierdelta ter wereld. Uiteraard prachtig, maar met de vervelende bijkomstigheid dat elk jaar drie kwart van het land onder water komt te staan in het regenseizoen.
Als je door het land heen rijdt, rij je op een weg die op een dijk is gebouwd. De rest van het land ligt onder water. Er wordt dus ook volop rijst geteeld, een ideaal gewas voor zo’n land.
’s Avonds kregen wij onze eerste introductie aan Bangladesh eten en het was heerlijk. Weer de bekende curry’s en daal, maar met een stuk minder kruiden waardoor het wat milder van smaak is. Dit vonden wij heerlijk, want in India waren wij een beetje ‘over-spiced’ en konden even geen cardamon, kruidnagel of kaneel meer zien! Wij mochten gratis gebruik maken van hun internet en na wat mailtjes te hebben gelezen en een fijne douche gingen wij moe en voldaan slapen.
Dhaka:
De volgende dag stond Dhaka, de hoofdstad, op de planning. Al snel werd duidelijk dat het rustige noorden geen actueel beeld schetste van Bangladesh. Met elke kilometer dat wij dichterbij de hoofdstad kwamen werd de weg alsmaar drukker. Er verschenen bussen en vrachtwagens en uiteindelijk ook personenauto’s. Wij dachten in India alles op slecht verkeer gebied te hebben gezien. Niet dus. Neem het kamikaze, roekeloos rijden van een Indiër (vergeet niet dat een Bangladeshi toch echt nog genen heeft van een Indiër) en geef hem dan een perfecte, kaarsrechte weg en een spik splinter nieuwe Mercedes bus onder zijn reet en je krijgt een recepie for disaster. Hiermee reden ze niet alleen slecht maar nu ook kei hard. Een Tata vrachtwagen of een blueliner bus uit India behaalt dit soort snelheden gewoon niet, daar zijn ze niet toe in staat. Een Mercedes of Toyota daarentegen heeft hier geen moeite mee. De bussen schoten van alle kanten langs ons heen en het was weer eens ouderwets levensgevaarlijk op de weg, dat wil zeggen, vloek en scheld werk!
Het tweede probleem van Bangladesh is al dat water met amper bruggen om de rivier over te steken. Er zijn verschillende mogelijkheden om met een car ferry de rivieren over te steken, maar elk jaar zinken tien tallen van deze boten door slecht onderhoud of overbelasting, met alle slachtoffers van dien. Geen haar op ons hoofd dus die eraan dacht om een boot te pakken. Wij reden nog liever om naar een brug. Gelukkig lag de grote brug die wij moesten hebben op onze route en was omrijden voor ons niet nodig.
Tegen het eind van de middag arriveerde wij in Dhaka. Ook hier hadden wij spookverhalen over het verkeer gehoord maar eerlijk gezegd viel het ons alles mee. Misschien raak je toch gewend aan de chaos. De stad was vol met fietsriksjas en dat was op zich prettig omdat daardoor het allemaal een stuk langzamer ging en wij rustig de weg konden zoeken.
Wij reden naar een aantal hotels die ons allemaal alleen in de auto zouden laten slapen als wij een kamer zouden huren. Dat was voor ons geen optie want ondanks dat het een arm land is, een hotel kamer was rond de 50 US dollar.
Toen het alweer donker was belandde wij bij het Asia Pacific Hotel (N23º48.066, E090º25.310). Weer kregen wij nee als antwoord, maar na een beetje aandringen mochten wij buiten het hotel op straat parkeren en gebruik maken van een toilet. Het was een rustige buurt en al laat dus stemde wij in.
De volgende dag wilde wij Chittagong bereiken. Het was onze bedoeling om vanaf Chittagong naar ergens in Oost Azie te verschepen. Wij hadden gekozen om zo snel mogelijk naar het oosten te gaan. Wij waren inmiddels een beetje klaar met dit gebied en hebben dus geen tijd uitgetrokken om het land verder te bezichtigen. Daarbij lokte de prachtige stranden van Thailand ons.
Chittagong:
Na zes uur rijden op een van de gevaarlijkste wegen van de wereld (als je de LP moet geloven, maar wij kunnen dit niet beamen) kwamen wij aan in Chittagong. Kleiner dan de hoofdstad met een paar miljoen mensen minder, had het bijna de uitstraling van een dorp. We hadden een paar waypoints en adressen dus wisten ongeveer waar we moesten zijn. Chittagong heeft maar een paar grote hotels met parkeerplaats en de eerste waar wij gingen vragen was het Agrabad hotel. Ook hier moesten wij een kamer huren als wij op de parkeerplaats wilde staan, maar de kamers hier kostte 200 US dollar. Omdat wij steeds weigerde kregen wij de prijs tot zo laag als 80 dollar, maar het was nog steeds voor ons geen optie. Wij hebben het bij een aantal hotels in de buurt gevraagd maar kregen steeds hetzelfde antwoord. Op een gegeven moment kwam wij langs een YMCA, maar toen wij het parkeerterrein wilde oprijden deden ze snel de hekken dicht. Wij mochten daar niet blijven want wij waren blank en moesten maar een duurder hotel uitzoeken! Ben je dus in een super arm land waar je een kamer voor een paar euro kan krijgen, maar omdat je blank bent mag je hem niet huren!
Dit is iets dat wij meerdere malen op onze reis hebben meegemaakt. Landen zoals India, Nepal en blijkbaar ook Bangladesh zijn spotgoedkoop, maar alleen als je een bewooner van het land zelf bent. Zodra ze een blank velletje zien ben je de lul. Roger kon er nog wel eens mee weg komen dat hij een lokale was, maar daar was met mij geen beginnen aan. Mijn lengte, blonde haren en blauwe ogen waren regelmatig een verhooging van ruim honderd procent waard, als het niet meer was. Uiteindelijk geef je dus altijd te veel uit. Grrrr!!
Wij besloten om dan maar ergens buiten de stad langs het water te gaan staan en wilde net die kant op rijden toen Roger iets herinnerde over een club waar overlanders wel eens hadden gestaan. Wij keken gelijk op internet en vonden de site die de Chittagong Club aanraden met waypoints en adres (Shahid Saiffudin Khaled Rd, N22º20.912, E091º49.281). Bedankt mede overlanders! Wij reden er gelijk heen. Het was een privé club zoals de Rotary, alleen voor leden en alleen voor lokale. Er waren geen blanken toegestaan. Wij werden verzocht kontact op te nemen met het secretariaat. Hij hoorde ons verhaal aan en was eigenlijk erg geïnteresseerd in wat wij aan het doen zijn. Na een half uur gaf hij ons toestemming om gratis een paar dagen op de parkeerplaats te overnachten. Ook mochten wij gebruik maken van een douche en toilet, het club restaurant en het zwembad! Wij konden onze mazzel niet geloven.
Tegen alle verwachting in hebben wij hier tien dagen gestaan.
De volgende ochtend gingen wij gelijk naar het verschepingsbedrijf (voor alle details hierover heb ik een apart verhaal geschreven. Dat is duidelijker als anderen dit ook willen doen).
Helaas zou de dag erna de Ramadan eindigen en dat betekende dat alles een week dicht zou gaan. Wij waren te laat (of te vroeg) en moesten nu een week niks doen. Wij hebben de tijd gebruikt om wat onderhoud aan de auto te doen: Roger heeft zelf de voorremmen vervangen! Verder wat aan de site gewerkt, lekker gezwommen, uitgeslapen, wat door de stad gereden en op zoek gegaan naar goedkope vluchten richting het oosten.
Het liefst bleven wij binnen in de club omdat wij buiten de club net lopende attractieparken waren. Iedereen staart je na, nog duizend keer erger dan in India! Op een gegeven moment was Roger een winkelcentrum in gegaan om een supermarkt te zoeken. Ik bleef met de gordijnen dicht in de auto zitten. Kon even de mensen niet aan. Na vijf minuten klopte er iemand op het raam. Het was Roger. Helemaal buiten adem stond hij aan zijn kant te wachten tot ik de auto open deed. Hij vertelde dat werkelijk iedereen achter hem aan door het centrum had gelopen. Hij nam toen een roltrap naar boven, draaide gelijk om en pakte een ander weer terug naar beneden. Zijn achtervolgers raakte helemaal in paniek en rende vervolgens de trap op om hem weer in te halen! Als hij ergens even naar stond te kijken, stonden twintig man een meter van hem vandaan naar hem te kijken! Toen was de maat vol. Hij rende het centrum weer uit en kwam zo snel mogelijk naar de auto. Dan maar weer eten in het restaurant van de club, wat overigens heerlijk was.
Ondertussen hadden wij een emailtje gekregen van twee jongens uit Zwitserland die ook hun auto van Bangladesh naar Oost Azië wilde verschepen. Wij spraken af om de auto’s samen in een container te doen en de avond voordat wij terug moesten naar het verschepingsbedrijf arriveerde zij bij de Chittagong club. Ze werden gelijk weer uit de club gezet. Roger moest namelijk ten alle tijden een nette blouse aan bij de club. Als je de auto van de jongens ziet, snap je waarom zij niet paste in de ‘club scene’ (http://www.oncearoundtheworld.com). Het waren Samuel en Phillipe, twee vrienden die een paar jaar eerder hadden besloten de wereld rond te rijden in een Land Rover Defender. Gelukkig konden ze de auto buiten de hekken van de club op een parkeerplaats zetten. Ook goed.
De volgende ochtend gingen wij met z’n vieren naar het verschepingsbedrijf en regelde alle papierwerk. Wij huurde een 40ft container waar beide auto’s in paste. Wij hadden met het bedrijf afgesproken dat wij de auto’s zelf in de container wilde rijden en ze vast zetten. Wij gingen op zoek naar al het materiaal dat wij daarvoor nodig hadden. Daarna gingen wij ook nog op zoek naar een goedkope vlucht en vonden een vlucht rechtstreeks van Chittagong naar Bangkok. Perfect. Een aantal dagen later stonden wij met z’n vieren op het vliegveld.
Woensdag 8 oktober vlogen wij van Chittagong naar Bangkok.
Zondag 12 oktober vaarde het containerschip met onze auto’s weg uit Chittagong naar Singapore en uiteindelijk ook naar Bangkok.
4 opmerkingen:
EN hoe is het in Cambodja?? Hebben jullie de auto alweer opgehaald?
Groetjes Marcel en Marjon
Mooi verslag van Bangladesh! Ik probeer af en toe even bij te lezen over waar jullie uithangen. Jullie zitten trouwens nu precies op 12 uur tijdsverschil met mij (zo woon je naast elkaar; zo woon je letterlijk aan de andere kant van de wereld). Veel succes en geniet ervan.
Ruben Vroegop
Lieve Karlijn,
Heel hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag!!!!! Hoe gaan jullie dat vieren? Vast geen taart met kaarsjes.
Wat een spannende verhalen lezen wij hier over jullie in ons gezapige landje aan de andere kant van de wereld.
Hans en ik zijn blij dat je weer helemaal opgeknapt bent. Houden zo. Al te positieve verhalen heb je niet over India en nu ga ik begin december met Hans daar na toe! Ik ga vreselijk mijn best doen niet ziek te worden. maar ja dat heb je niet echt in de hand. Ik hoop dat het laatste gedeelte van de reis een hele mooie ervaring wordt.
Liefs lidwien en hans
Auto Huren Luchthaven Luchthaven Bari (BRI)
Een reactie posten