Reizen in het algemeen

Voordat wij vertrokken zeiden wij steeds: ‘wij gaan op vakantie’. Toen vertelde mijn moeder dat vrienden van haar hetzelfde doen als wij en zei hadden tegen haar opgemerkt dat het absoluut niet vakantie is, maar reizen. Nou, dat begrijpen wij onderhand ook. Je plant zelfs vakanties in tijdens het reizen! Je moet echt af en toe een dag vrij nemen van het reizen want je wordt er hartstikke moe van. Een van de vermoeiende dingen is het feit dat je in hele korte tijd ongelofelijk veel indrukken op doet. Mijn moeder vertelde mij dat ik vroeger, toen wij in Egypte woonde, een keer aan haar vroeg, toen wij voor de zoveelste keer met logees uit Nederland naar de piramides gingen: ‘Moeten wij nou alweer naar die oude stenen gaan kijken?’. Nou, dat gevoel herken ik toch weer af en toe. Soms is het gewoon even enough!
Onze vrije dagen zijn afhankelijk van bijvoorbeeld de overnachtingsplek of het weer. Aangezien het eerste eigenlijk zelden goed genoeg is en het tweede altijd veel te goed, hebben wij eigenlijk nooit vrij. Gelukkig hebben wij in Jordanië dan eindelijk de lang verwachte vakantie kunnen nemen. De reden voor deze vakantie had alleen niks met het bovenstaande te maken, maar met de mensen die daar ook ‘op vakantie’ waren. Samen met twee Nederlandse koppels en een Duits koppel hebben wij een aantal dagen in Aqaba aan de rode zee gestaan. Na een week gesnorkeld, gezond en gezopen te hebben waren wij weer klaar om te reizen.

Er zijn drie dingen van levensbelang als je op reis bent: 1) Waar slapen wij vanavond? 2) Hebben wij nog genoeg diesel? en 3) Hebben wij nog bier? En dan is, eerlijk gezegd, de volgorde van meest tot minst belangrijk precies andersom. De helft van de reis-tijd wordt besteed aan het zoeken naar alcohol. De ellende is dat wij ons inmiddels in landen begeven waar alcohol verboden is door het geloof en dus ook zeer lastig te vinden. Dus neemt (zoals bij een klein kind die iets niet mag of kan krijgen) de behoefte om het te krijgen in het kwadraat toe. Tot nu toe is het gelukkig niet door de wet verboden (zoals wij straks wel in Iran gaan meemaken) dus is er altijd wel ergens in een donker achteraf steegje een liquor store te vinden. Je voelt je ook gelijk schuldig aan een ernstige misdaad als je van de winkelier je biertjes krijgt in een papieren zak die vervolgens weer in een zwart plastic zakje gaat. Laat het niemand zien! Maar ja, dan is de buit eindelijk binnen en wil je nog maar een ding; zo snel mogelijk terug naar de camping. Gelukkig hoor je van alle reizigers dat bij hun dezelfde behoefte bestaat. Zo worden er ook bij ontmoetingen tegenwoordig de GPS coördinaten van de dichtstbijzijnde liquor store uitgewisseld in plaats van bijvoorbeeld een bezienswaardigheid. Je begroet elkaar met ‘heb jij wijn?’ in plaats van ‘waar zijn jullie zoal geweest?’. Ik zweer het je, ik heb letterlijk net twee minuten geleden aan vader Abraham (een Zwitser die op dezelfde camping staat) met de straten kaart van Damascus uitgelegd waar je het verboden goedje kan krijgen. Gister toen wij rond etenstijd aan kwamen op de camping kwam gelijk een Oostenrijks stel naar ons toe met de introductie: ‘als jullie de wijn meenemen, koken wij’!! Toen wij toegaven dat ook wij droog stonden trokken zij zich terug in hun caravan en wij hebben ze sinds dien niet meer gezien.

De werkelijke tijd zegt niks meer als je op reis bent. Je leeft van zonsopgang tot zonsondergang. Dat betekend nu van 7 uur ’s ochtends tot half vijf. Zodra het donker wordt en je hebt nog geen slaapplaats gevonden, begint de stress. Ook dit beamen de andere reizigers. Campings zijn hier namelijk few and far between dus wordt er regelmatig wild gekampeerd en een goede plek is onmogelijk in het donker in te schatten. De enige keren dat wij in het donker doorrijden is per ongeluk (wat vaker voorkomt dan dat wij lief hebben) of omdat wij zeker weten dat er op de locatie waar wij naartoe gaan een plek om te slapen is. Vaak krijg je van andere reizigers GPS coördinaten van fijne kampeerplekjes.
Eenmaal op locatie aangekomen rond 3 uur is het al snel donker en begin je dus maar te koken. Koken, eten en afwassen duurt minstens anderhalf tot twee uur en dan wordt er nog even koffie gezet. Nou dan ben ik inmiddels langzamerhand volledig uitgeteld voor die dag. Zo komt het dus regelmatig voor dat wij al om 8 uur (het vroegst was 7 uur!) in bed liggen. Roger wil dan nog wel eens wat lezen, maar als mijn hoofd de kussen raakt ben ik gelijk vertrokken. Reizen is echt vermoeiend! Het nadeel is dat ik weer voor dag en douw heerlijk uitgerust en fris weer wakker ben. Ik heb mezelf aangeleerd om Roger te laten slapen tot ik de zonnestralen op het tentdoek zie verschijnen want dan is het (pas) 7 uur. Ik heb namelijk de neiging om gelijk als mijn ogen open gaan ‘good morning!’ te roepen, maar ik weet me nu wel in te houden. Ach, het is beter dan een ochtend humeur, toch?

Een van de leuke dingen van deze manier van reizen zijn de andere reizigers die je tegen komt die hetzelfde aan het doen zijn. Het is net alsof je allemaal lid bent van hetzelfde clubje; je begrijpt elkaar. Overal als wij andere auto’s tegen komen, (je herkent ze gelijk), dan stoppen wij om met elkaar een praatje te maken. Er worden tips uitgewisseld van mooie slaap stekjes, bezienswaardigheden die je echt niet moet missen, de routes worden doorgenomen, web-logs worden uitgewisseld en er word een kijkje genomen in elkaars auto. Het is ook al snel alsof je elkaar al jaren kent. Wij hebben gemerkt dat wij redelijk jong zijn, tot nu toe jonger dan wie wij ook zijn tegen gekomen, maar wij hebben ook gemerkt dat deze manier van reizen een verslavende business is. Wij zijn namelijk de enige, tot dusver, die bezig zijn aan hun eerste overland tocht. Het is ook erg prettig om de ervaring van de andere reizigers tot horen over de landen waar wij nog naartoe zullen gaan. Als wij onze onrust over Pakistan uiten is de gemiddelde reactie: ben je gek, het is een prachtig land, moet je naartoe. Meestal merk je niks van de politieke onrust die op dat moment in een land aanwezig is. Wij zullen het nog zien.
In Turkije kwamen wij heel lang niemand tegen en vroegen ons al af of wij de enige ter wereld waren die dit aan het doen zijn. Syrië en Jordanië vormen echter een soort trechter waar alle mensen richting West Afrika doorheen gaan, dus kom je automatisch mensen tegen. Wij zijn ook nog niemand tegengekomen die op weg is naar Azië, maar hebben van andere gehoord dat ze in de buurt zijn… Zo zit er bijvoorbeeld een Italiaanse jongen, met dezelfde route als wij, 2 dagen voor ons. Die zullen wij dus ongetwijfeld nog ergens tegen komen.

Eten kopen wij in het algemeen in kleine buurt winkeltjes en langs de weg. Alleen bij de grote steden zijn supermarkten te vinden. Verder is het boerenland hier in categorieën ingedeeld. Zo kom je ineens langs de ene bananenplantage na de andere. Dan staan er ook automatische de ene bananenverkoper na de andere langs de weg een gedeelte van zijn oogst te verkopen. En word er dus door ons die dag bananen gegeten. En zo gaat het met alles: tomaten, mandarijnen, sinasappels, aardappels, olijven. Wat wij eten is dus geheel afhankelijk van de streek waar wij doorheen rijden. Kan je voorstellen hoe verbaasd wij waren, toen wij in de bananenstreek in de supermarkt bananen tegenkwamen uit Spanje! Dat konden wij niet goed begrijpen maar dat zal wel een financiële kwestie zijn. In de steden kopen wij vaak onze lunch of avondeten bij een straattentje, gewoon uit het vuistje. De truc is om je eten te kopen bij het tentje waar alle locals in de rij staan, die weten immers beter dan wij wie het lekkerst is. Uiteten gaan doen wij zelden. Even afkloppen, maar tot nu toe zijn wij geen van beide getroffen door de gevreesde spuitpoep. Je lichaam went er blijkbaar aan. Wij zeggen regelmatig tegen elkaar dat Rob Geus van de Smaakpolitie hier een hartverlamming zou krijgen: geen afgesloten voorraad doosjes, de dweilen lopen hier al uit zichzelf naar de hoek en om maar niet te spreken over die ijskast rubbertjes!