TURKIJE 3: Ankara, Cappadocia, Grens Syrie

View Larger Map
Turkije 3 = groene route


Hoogste tijd om weer eens te updaten, downloaden en backup-en.

Ankara
Er is in de tussen tijd al heel wat gebeurd, en eigenlijk ook heel weinig. Vanaf de zuid kust zijn wij regelrecht omhoog geknald naar Ankara. Halverwege een overnachting in Aksaray (waarvan het vorige bericht werd verzonden) op een “camping” oftewel parkeerplaats van een 5 sterren hotel (N38° 23.217, E033º 59.612). Het was onze duurste overnachting tot nu toe en er waren geen faciliteiten. Daar hebben wij inmiddels dus van geleerd. De dag erna kwamen wij erg vroeg in Ankara aan en zijn eigenlijk gelijk op zoek gegaan naar een camping, met het idee om vanuit daar met de bus alle visums bij de verschillende ambassades te regelen. Zoals in Istanbul, was ook in Ankara geen camping te vinden. De enige camping op de kaart bij een stuw meer, was inmiddels voor de winter gesloten en de andere optie (op de parkeerplaats, ik bedoel bij de vuilnis stort, van een 5 sterren hotel) koste weer de hoofdprijs. Maar wij hadden van Istanbul geleerd: overnachten op een beveiligde oto parki (lees parkeerplaats) midden in de stad, gaat prima, dus reden wij regelrecht het centrum in. Weer hadden wij een top locatie gevonden waar wij meerdere nachten heerlijk in de stank, rook en lawaai van de hoofdstad hebben genoten (N39º56.735, E032º51.218). De parkeerwachter vond het maar wat interessant en begroete ons elke dag hartelijk.

Het idee om met de bus alles te gaan regelen hadden wij binnen 5 minuten uit het raam gegooid. Dat zou veel te veel tijd in beslag nemen. De komende 4 dagen hebben wij van de ene ambassade naar de andere gereden. De eerste was Iran (dat scheen erg lastig te zijn dus die wilde wij als eerste). Ik had in Antalya pasfoto’s van mezelf laten maken met een hoofddoek om (wat overigens met veel gelach gepaard ging. De fotograaf vond het absurd dat ik naar een land zou gaan waar ik verplicht een hoofddoek om moest doen en heeft heel de stad uitgenodigd om een kijkje in de zaak te nemen terwijl ik gefotografeerd werd), omdat ik had gelezen dat het verplicht was voor het aanvragen van een visum.



Prachtig he?!

Met hoofddoek om en een lang gewaad tot over mijn knieën kwamen wij de ambassade in. Al gelijk bleek mijn informatie achterhaald want er zaten meerdere vrouwen westers gekleed. Snel trok ik de doek van mijn hoofd en deed alsof ik hem om had gedaan tegen de regen; uitkloppen en te drogen ophangen over mijn stoel. Het invullen van de papieren was een eitje en toen moesten wij bij de balie komen. De man keek ons aan, keek naar de papieren en zei: “Hollanda” “yes,yes”. “Two weeks wait, then you come back”. Slik, wat? Twee weken! Shit zeg. “Pasfoto?!” Toen schoof ik, een beetje gegeneerd mijn hoofddoek exemplaren naar hem toe en hij begon te brullen. Hij vond het werkelijk fantastisch. “okay, special for you, ten days!” “Thank-you sir!” en weg waren wij.
Daarna maar naar Pakistan (binnen enkele uren geregeld), Oman (binnen 24 uur gekregen) en India (1 week). Wij zijn ook naar de ambassade van Syrië en VAE geweest. De visum voor Syrië kregen wij niet, dat hadden wij in Nederland moeten regelen, maar er is een kans dat je hem op de grens kan kopen en VAE was het geen probleem om op de grens te krijgen.

Na vier dagen op en neer door Ankara te rijden wilde wij heel graag weg uit de stad. Ankara is namelijk een enorme stad met weinig bezienswaardigheden. In vergelijking met Istanbul stelt het helemaal niks voor en is het eigenlijk heel saai. Wij besloten dus een stuk naar het westen te rijden. Daar bleek een thermen te zijn waar wij naartoe wilde. Daar eenmaal aangekomen bleek het een ranzige, overprijste bedoeling te zijn en wiste wij niet hoe snel wij er weer weg moesten komen. Helemaal ontdaan reden wij maar weer terug naar Ankara want het werd al laat en wij moesten nog een slaapplaats regelen. Op de terugweg kwamen wij een picknickplaats tegen (beveiligd) en hebben wij gevraagd of wij daar een nacht mochten staan. Dat was helemaal geen probleem en voor een kleine vergoeding hadden wij uiteindelijk een super plekje gevonden (N40º 04.435, E032º 27.634). Het was nog maar heel even licht. Overal om ons heen stonden families te picknicken en barbecuen en de meest heerlijke geuren kwamen onze kant op. Wij hadden maar een noedelsoepje en niet veel zin om te koken dus heb ik het laatste halfuurtje zon gebruikt om onze volgende route op de kaart uit te stippelen. Daar was ik mee bezig toen opeens een van de mannen uit een groepje bbq-ers, naast ons stond en uitgebreid in het Turks begon te praten. Wij verstonden er niks van en zeiden dat dus ook maar gewoon in het Nederlands terug. Toen haalde hij een pakketje tevoorschijn in een servetje gewikkeld, duwde die in Roger’s handen en liep weer weg. Wat uit het servetje ontrafelde was werkelijk geweldig. Hij had ons een half brood gegeven met gegrilde sardientjes en een salade. Alweer werden wij geconfronteerd met hoe ongelofelijk aardig de mensen hier zijn. Na de maaltijd lekker met elkaar opgesmikkeld te hebben, liep Roger (gewapend met een English-Turkish woordenboekje) naar de mannen om ze te bedanken. Vanaf onze plaats kon ik hem zien en al snel hoorde ik veel gelach van de mannen komen en Roger, die met een rood gezicht weer terug kwam. Ze hadden het begrepen en vonden Roger’s poging om Turks te praten erg lachwekkend. Hij werd gelijk uitgenodigd voor Raki (zeer sterke drank) maar die wist hij netjes af te slaan. Die avond, toen alle families naar huis waren, hebben wij droog hout bij elkaar gesprokkeld en ons eerste kampvuurtje gestookt. Het idee was om tot 12uur wakker te blijven omdat ik dan jarig was, maar dat is ons niet gelukt.

Jarig
’s Ochtends werd ik met een heerlijke cappuccino en m&m’s gewekt. Jarig! Wij moesten helaas terug naar Ankara om het visum voor Oman op te halen, maar dat was pas om 13 uur. Wij hebben dus lekker gerelaxt op de picknick plaats, ik heb mijn haren onder de ijskoude kraan gewassen en Roger heeft zich geschoren. Douchen hadden wij allebei inmiddels al een dag of 5 niet meer gedaan, dus werd er een warm sopje in ons wasbak gedaan waarmee wij met een washandje toch redelijk schoon zijn geworden. Het was feest! Nadat wij onze visum hadden opgehaald besloten wij terug naar de oto parki te rijden waar wij al meerdere nachten hadden gestaan en zijn wij de stad in gegaan. Ik mocht kiezen wat wij zouden eten, dus dat werd Kumpir. Het lekkerste Turks eten wat ik tot nu toe heb gehad. Het is een mega aardappel, zo groot als een meloen, die ze poffen in een oven, vervolgens open snijden en de inhoud mengen met kaas en boter zodat je een soort aardappelpuree krijgt en dan toppen ze dat met van alles, zoals koude schotel, augurken, olijven, mayonaise en ketup. Geweldig! Na het eten zijn wij in een paar gezellige kroegen wat gaan drinken en in een roesje zijn wij per ongeluk in een taxi gestapt. Met 100 kilometer per uur vlogen wij over de hoofdstraat en werden wij binnen enkele seconden thuis gebracht (vanaf de andere kant van de stad). Dat doen wij dus nooit meer, echt levensgevaarlijk die taxi’s hier en ik kan nog niet zeggen dat ik op mijn 29ste levensmoe ben!

Cappadocia
Met inmiddels twee visums op zak en twee waar wij nog vijf dagen op moesten wachten besloten wij om een aantal dagen naar Cappadocia te gaan. (liedje: Cappadi-e, cappadiocia,
cappadi-e-e-e o la die o….o, cappadiocia, cappadi-e-e-e o la die ooooooooo! Ons rij liedje tijdens ons verblijf daar, die blijft echt tot vervelends toe hangen! Zo hadden wij ook op een gegeven moment deze: zeg ken jij de moslim man? de moslim man? de moslim man? Zeg ken jij de moslim man? Die woont in het Midden Ooooosten! En dan de vervolg verzie: ….Die woont inmiddels in Scheveningen!)
Cappadocia ligt ongeveer drie uur rijden ten zuid-oosten van Ankara en is, naar onze mening, een prachtig natuurgebied. Het is echt een highlight van onze reis geweest tot nu toe. Wij reden direct naar Göreme, the place to be, een dorpje in het hart van Cappadocia. Daar kwamen wij per toeval op, wat achteraf bleek, een geweldige camping terecht (Camping Berlin N38º38.684, E034º50.093). Wij waren de enige gasten en de zoon van de eigenaar (Fikret) voelde zich blijkbaar geroepen om ons gedurende ons verblijf in Cappadocia te gidsen. De eerste avond kwam hij na het eten bij ons aankloppen om te vragen of wij met hem mee wilde naar het plaatselijk theehuis. Dat wilde wij heel graag want ze zitten altijd stampens vol locals en je voelt je een beetje bezwaard om daar naar binnen te gaan. Verder zitten er alleen maar mannen, dus wisten wij ook niet zeker of ik wel mee naar binnen mocht. Na meerdere keren vragen, waren we toch door hem gerustgesteld dat ik gewoon mee naar binnen mocht. Tijdens een paar kopjes thee heeft hij ons Backgammon geleerd en hebben wij meerdere potjes gespeeld. Op een gegeven ogenblik begon en een voetbal wedstrijd en zij hij tegen ons dat wij maar moesten gaan omdat wij niet meer konden praten. Toen heeft hij ons in het donker de hele stad laten zien. Het was echt geweldig om met hem in het donker alle highlights te zien. Zo liet hij ons een oude kerk zien die voor het publiek gesloten was, maar waarvan hij de sleutel had. Zo gingen wij met z’n drieën met een zaklampje door de kerk heen. Het was een hele bijzondere ervaring. Op de terugweg wilde hij ons introduceren aan een vriend van hem die hotel eigenaar was. (Bleek later het duurste hotel van Göreme te zijn!) Wij gingen het hotel in en kregen van de eigenaar een rondleiding van de mooiste kamers van zijn hotel. Het was allemaal een beetje vreemd en wij wisten niet echt wat wij ermee aan moesten. Wij dachten dat wij een kamer aangesmeerd kregen, maar dat was toch uiteindelijk niet het geval. De ene deur na de ander vloog open en wij gingen netjes naar binnen, zeiden “oe!” en “aa!” op de juiste momenten en dan gingen wij weer naar de volgende kamer. Erg vreemd! Na de rondleiding kregen wij allemaal een half liter bier en hebben wij even met hem gekletst over wat wij allemaal van plan waren. Daarna nam hij ons naar een leuke grot-cafe waar Roger geïntroduceerd werd aan Raki (zeer sterke anijs drank) en ik het bij een biertje hield. Als dank hebben wij Fikret getrakteerd, dat accepteerde hij alleen als hij met ons geld mocht betalen. Wij begrepen het niet, maar gingen akkoord. Buiten legde hij uit dat wij op deze manier local-korting hadden gekregen en dus de helft betaald. Prima!
De volgende dag stond hij alweer vroeg bij de auto, klaar voor een volgende dag gidsen. Wij hebben hem nog even kunnen laten wachten, maar op een gegeven ogenblik moesten wij erin geloven en hebben wij onze bergschoenen maar aangetrokken. Die dag nam hij ons eerst weer door het dorp heen en daarna door verschillende valleien met prachtige rotsformaties en heeft hij ons erg veel verteld over Cappadocia. Ondanks dat het een beetje een vreemde vogel is, kijken wij, door hem, erg goed terug op onze tijd in Cappadocia en hadden wij erg veel van hem geleerd. Die avond kroppen wij vroeg, afgepijgerd, in ons nestje.

De volgende dag waren wij op weg naar het openlucht museum van Göreme, een paar 100 meter van de camping, (wat ons overigens door Fikret werd afgeraden omdat er volgens hem niks aan was), toen wij Nederlanders aan zagen rijden met exact dezelfde auto als wij. Dit was de eerste keer dat wij überhaupt andere reizigers tegen waren komen en Roger rende enthousiast de weg op om hun aan te houden. Na een kort praatje kwamen wij erachter dat ook zij (Simon en Marjon: http://stepbyestep.web-log.nl) nog niemand waren tegengekomen en wij besloten om samen de dag door te brengen en samen ergens wild te gaan kamperen. Dit waren zij inmiddels gewend aangezien dit voor hun de tweede reis naar Afrika was. Aan het eind van de dag vonden wij een schitterende locatie in een vallei bij Göreme (Weggetje in tegenover Camping Berlin N38º38.133, E034º50.296). Het was onze eerste wild-kampeer-nacht en het ging ons goed af. Na heerlijk samen gegeten te hebben, en een super gezellige avond te hebben gehad, met een kampvuurtje en iets te veel whisky, gingen wij alle vier in de vroege uurtjes, lader zat naar bed. Roger en ik moesten echter om zes alweer rijden, omdat wij om negen uur bij een ambassade in Ankara moesten zijn om onze visum te halen! Dat werd dus iets later.
Met een behoorlijk zwaar hoofd reden wij naar Ankara (achteraf voor niks! 2 dagen te vroeg!!) en hebben de hele middag op een picknickplaats bij het vliegveld liggen ronken (N40º04.450, E032º57.161). Daar hebben wij twee nachten gratis kunnen staan. Omdat wij wat dagen over hadden (met regen), zijn wij twee dagen naar de bioscoop gegaan (waarvan 1 film over een terroristische aanval op westerlingen in het Midden Oosten…niet heel slim als je er middenin zit) en naar de plaatselijke malls (vier verdiepingen hoog met alles erop en aan) en eindelijk waren wij in Ankara klaar!
’s Avonds om vijf uur konden wij onze laatste visum ophalen en zijn direct weer Ankara uitgereden richting Cappadocia. Er waren nog wat dingen die wij wilde zien en dat was toch op weg naar Syrië. Daar zijn wij om acht uur bij een parkeerplaats aangekomen die wij de vorige keer hadden gezien en hebben daar gekampeerd (N39º34.378, E033º43.566). Inmiddels zat het wild kamperen ons in het bloed!
De volgende nacht stonden wij bij een stuwmeertje in Güzelyurt (N38º16.433, E34º21.273) en bezochten wij een ondergrondse stad, Derinkuyu en de Ilhara vallei. Wij hadden gehoopt die avond een camping in de buurt van Adana, aan de zuidkust, te vinden omdat het inmiddels hoog nodig was dat wij een keertje gingen douchen. Het was al een week geleden er begonnen luchtjes te ontstaan waar wij niet eens van wisten waar vandaan ze kwamen. Helaas was het al donker toen wij bij Adana aankwamen en dan is een camping hier erg lastig te vinden. Anderhalf uur hebben wij gezocht en uiteindelijk uit pure ellende zijn wij maar weer de snelweg op gereden. Wij hadden al vaker bij tankstations gestaan en waren dat nu maar weer van plan. De eerste beste pompstation reden wij op en dat bleek ook een geweldige beslissing. Wij waren in Truck-heaven beland (Tankstation mystic N37º00.158, E035º42.229). Dit was dè overnachtingplaats voor vrachtwagens in deze regio. Er was dus ook een kantine, kapper, douches, echt alles. Wij kwamen de kantine binnen (ik weer als enige vrouw, zoals zo vaak hier) en gelijk werden wij omringd door de staf. Ze vonden het geweldig dat wij er waren en voor 6 euro hebben wij samen uitgebreid gegeten en gedronken en heel veel gratis gekregen. Na het eten kwam een man met een geweer naar ons toe en vroeg of wij van plan waren om te blijven slapen. Wij gaven aan dat wij dat heel graag zouden willen en hij zei dat het geen probleem was. Hij was hoofd van security en zou hoogst persoonlijk ons bewaken. Nou dat nam hij erg serieus, hij heeft de hele nacht naast onze auto gestaan! Toen wij naar bed gingen vroeg hij of wij getrouwd waren waarop wij (tegenwoordig standaard) ‘ja’ antwoorden. Nou, dat was dan okay dat wij samen in de auto sliepen en hij zei erbij dat als wij het koud kregen wij ons dus ook niet hoefde te schamen om een stevig potje te rampetampen oftewel, oeshi oeshi oeshi, zoals hij het mooi beschreef met alle lichaamsbewegingen erbij(!) om lekker op te warmen! Nou meneer, wij hebben toevallig dons! Dat begreep hij alleen niet.
De dag erna reden wij naar Arsus, een dorp aan de kust in de buurt van de Syrische grens.


Grens overgang Turkije - Syrië:
Wij besloten pas een week van tevoren dat wij ook een uitstapje naar Syrië en Jordanië wilde maken (totaal niet op de weg naar Iran, maar ach ja, je bent ‘in de buurt’, toch??). Wij hadden hier al eerder over na gedacht maar het een beetje op zijn beloop gelaten. Toch wilde wij uiteindelijk heel graag naar Petra en Wadi Rum in Jordanië, tja, en dan moet je nou eenmaal door Syrië. Gelukkig had ik in Nederland de lonely planet (LP) van het Midden Oosten gekocht, waar deze landen allebei instonden, en kon ik het een en ander erover lezen. Op onze laatste nacht in Turkije kwamen wij twee Nederlanders (Mariëlle en Fulco: http://www.africandreamers.tk/) tegen op weg naar Afrika met ook als doel om de dag erna de grens over te gaan. Die avond hebben wij gezellig samen gegeten en gedronken en hebben zij ons veel verteld over hun ervaringen als overlanders en waar je allemaal op moest letten (dit was al hun 3de reis naar Afrika met de auto!). De dag erna besloten wij samen de laagste grensovergang over te gaan, aan de kust. Onderweg ernaartoe zat ik in de LP te lezen wat er zoal allemaal te zien was in Syrië en realiseerde dat wij een grensovergang hoger nodig hadden om in de buurt van Aleppo uit te komen. Daar wilde wij wat bezienswaardigheden bekijken.Wij moeten immers twee keer door Syrië en op de terugweg proberen wij iets oostelijker aan te houden en komen dus in deze regio niet meer terug. Net op tijd besloten wij onze wegen te splitsen en zijn wij een andere kant op gereden. Jammer wel, want het was een veilig idee om met twee wagens de grens te passeren, maar alles is de eerste keer en wij moeten er toch aan wennen om dit soort dingen te doen.
Eenmaal bij de grens aangekomen kwamen wij in hetzelfde riedeltje terecht als toen wij Turkije in kwamen. Het ene poortje na het andere waar ze steeds hetzelfde doen: naar je paspoort kijken. Toen kwamen wij bij het laatste poortje en ja hoor; wij miste een stempel. Die hadden wij ergens bij een van de poortjes moeten krijgen, maar dat was er blijkbaar bij ingeschoten. Het is ook zoooo moeilijk! Terwijl Roger terug liep naar de poortjes (ik zat met de auto tussen verschillende vrachtwagens gepropt) maakte ik een praatje met de beveiliging. Hij had drie kinderen en was (zoals altijd) erg onder de indruk van mij als vroedvrouw. Ik had het Turkse woord geleerd: Ebe, omdat iedereen hier naar je beroep vraagt, dus hij wist gelijk waar ik het over had. Toen hij weg liep kwamen er twee mannen in burger naar mij toe en vroegen of ze de auto konden nakijken ivm customs. Hier had ik echter niks van gelezen in de LP of andere informatie bronnen dus ik weigerde pertinent. Ik dacht namelijk dat ik voor gek werd gehouden en dat ze niet echt van de douane waren. De mannen wisten niet goed wat ze met me aan moesten en bleven herhalen dat ik de auto open moest doen. Ik zei dat ik niet gek was en dat ik nergens had gelezen dat dat nodig was, dus ze konden het vergeten. Ze wisten, geloof ik niet van gekkigheid wat ze met me aan moesten want ze keken elkaar aan en ratelde wat in het Turks tegen elkaar. Uiteindelijk trok een van de mannen zijn portemonnee uit zijn zak en liet mij een pasje zien. ‘Police’ zei hij. Nou, daar trappen wij natuurlijk niet in hè, de tekst op het pasje was Turks en nergens kon ik Politie ontdekken dus rolde ik mijn raampje een centimeter naar beneden en vroeg of hij mij het pasje in handen wilde geven. Hij keek me weer verrast aan, maar deed het wel en wist niet waar hij het zoeken moest toen ik mijn Engels-Turks woorden boekje erbij haalde om de tekst op zijn pas te ontcijferen. En… wat stond er… ‘in dienst van de president van Turkije: douane dienst’ Oh. Nou, okay dan, even kijken dan. Ik maakte de auto open en keek hoe hij enkele kastje open trok, erin neusde en weer dicht deed. ‘Camper?’ ‘Yes camper.’ ‘Ooooh, okay, no problem’. Ja hallo!
Even later kwam Roger, ook met een verhaal de hele douane te zijn afgelopen en van het ene hokje naar het ander te zijn gestuurd, eindelijk met de goede stempel terug. De man van de beveiliging liet ons door een zijpoort en wij waren eindelijk Turkije uit. Dan moet je ongeveer een kilometer in niemandsland tussen de grenzen rijden en kom je aan bij de ingang naar Syrië. Daar werden wij gelijk benaderd door iemand die aanbod ons rond de douane te gidsen. Wij hadden hier al van gehoord van de Marielle en Fulco en zij hadden ons aangeraden om er gebruik van te maken, want je zoekt je anders suf. Wij moesten namelijk een visum regelen, de carnet af laten stempelen (een bewijs die je nodig hebt als je met een auto een land in wil), een autoverzekering aanvragen en diesel- en wegenbelasting betalen. Wij stemde dus in en werden een uur lang van het ene hokje naar de andere gebracht door onze douane gids. Als de rij te lang was bij een hokje bracht hij ons achterom het kamertje in en zo werd alles erg soepel binnen no-time geregeld. Aan het eind vroeg hij ons ‘vrijblijvend’ om een vergoeding voor zijn services. Wij hebben hem 5 USD hiervoor gegeven en daar was hij ook blij mee. Binnen 2 uur: Syrië.