SYRIE 2: Damascus, Palmyra, Hama, Aleppo, Grens Turkije

View Larger Map
Syrie 2 = rode route


De tweede keer Syrië. De grensovergang van Da’ra was in eerste instantie een beetje spannend. Wij hadden namelijk in Jordanië onze carnet niet laten afstempelen omdat dat volgens hun niet nodig was. In plaats daarvan kregen wij een bewijs van hun die wij weer moesten inleveren toen wij het land weer uit gingen. Dus toen wij in Syrië aankwamen snapte ze niet dat de laatste stempel in ons carnet die van hun was. En toen hadden wij ook nog geen visum. Big problem, had de man gezegd en zei dat wij naar Amman terug moesten om een visum te gaan halen. Toen wij een beetje zielig deden moesten wij maar wat formulieren invullen en dan zou hij kijken wat hij voor ons kon doen. Toen wij de formulieren inleverde kregen wij gelijk het visum en werd ons carnet gestempeld. Waarschijnlijk wilde hij ons alleen een beetje bang maken want er was dus niks aan de hand. Helaas moesten wij wel weer de 100 dollar dieseltax betalen (wij hadden gehoopt dat ze er niet naar zouden vragen). De autoverzekering die wij de eerste keer hadden gekocht was gelukkig nog geldig.
De verzekering is ook iets aparts. Je betaald een bedrag, maar je hebt totaal geen idee waar je voor verzekerd bent. Toen wij naar de polis vroegen werd er maar vreemd naar ons gekeken. Ik vroeg aan de verzekeringsmanneer wat ik dan moest doen in geval van een aanrijding. Of er een nummer was om te bellen om de schade op te nemen. Hij moest alleen maar lachen en zei toen; bel de politie maar, die regelen alles. Je kan begrijpen dat wij dus niet erg veel vertrouwen hebben in deze verzekering, maar zonder kom je het land gewoon niet in. Politics!

Bosra:
Wij hadden, heel handig (niet dus), op donderdag de grens genomen, dus wij wilde gelijk door naar Damascus om de stad nog te zien. Morgen zou het namelijk weer dicht zijn (vrijdag). Wij hadden van andere reizigers gehoord dat Bosra de moeite waard was om naartoe te gaan, dus besloten wij van de grensovergang eerst naar Bosra te rijden en vanuit daar vervolgens naar Damascus. Wij waren al om 9 uur de grens over dus dat moest makkelijk lukken. Het was absoluut de moeite waard. In Bosra is er een prachtig citadel met daarin een Romeinse theater. Wij hebben inmiddels al veel Romeinse theaters gezien, maar deze vonden wij wel een van de mooiste. Hier hebben wij een uurtje rondgelopen en zijn toen weer vertrokken naar Damascus.

Damascus 2:
Wij kozen ervoor om in Damascus op dezelfde camping te staan (en kregen deze keer 50% korting omdat wij er terug waren gekomen). Toen wij daar aankwamen stonden er vier andere auto’s en twee vrachtwagens. Het was dus een drukke bedoeling. Er waren drie Zwitserse auto’s en een Oostenrijker. Zij waren met elkaar op weg naar Egypte om daar de winter door te brengen en waren net voor ons gearriveerd. Wij hebben de auto neergezet en zijn gelijk weer vertrokken met de taxi naar het centrum. De andere reizigers verklaarde ons voor gek en vonden ons typische jeugd (zij waren allemaal gepensioneerd) die geen rust hadden tijdens het reizen. Toen wij uitlegde dat wij al eerder in Damascus waren geweest en uit ervaring wisten dat de stad de dag erna dicht zou zijn, geloofde ze ons niet. Ach ja, daar komen ze dan zelf wel achter.
Het was alsof wij in een compleet andere stad terecht waren gekomen. Wat een drukte! Wij hebben heerlijk door de straten gewandeld, hebben een terrasje gepikt, een bijzondere humus maaltijd gegeten en de souq bezocht. In Aqaba had Hanzi mij geadviseerd om in Syrië een chador te kopen omdat ze hier heel goedkoop zijn. Een chador is een soort zwart kleed (je zult me het later zien dragen) die je als vrouw over je kleren moet dragen in Iran. Het is niet verplicht als westerling om deze te dragen, als je maar een lang trui draagt tot halverwege je knieën en een lange broek of rok. Je enkels en armen moeten bedekt zijn en het moet allemaal ruim zitten. Het wordt natuurlijk enorm gewaardeerd als je een chador draagt. Ik koos ervoor om deze te kopen omdat het eigenlijk wel lekker makkelijk is, hoef ik in elk geval in Iran niet na te denken over wat ik moet aantrekken. In de souq van Damascus hebben wij een winkeltje gevonden die specifiek Iranese chadors verkocht (ik wil natuurlijk wel met de mode mee!) want die zijn heel anders dan die in Syrië. Voor 10 euro heb ik daar dus een chador met bijpassend hoofddoekje (absoluut verplicht in Iran) gekocht. Het enige probleem is dat ik veel langer ben dan de gemiddelde Iranese dus zijn de armen wat kort en valt hij niet tot op de grond, maar ja, ze moeten blij zijn dat ik er moeite voor doe.

Palmyra:
De dag erna regende het dus was dat voor ons het teken om te vertrekken. Naast het feit dat wij heel graag naar Palmyra wilde omdat het een van de highlights van Syrië is, hadden wij voor Palmyra een dubbele agenda… Wij hadden van betrouwbare bronnen gehoord dat je in Palmyra valse studentenkaarten kon laten maken. Daar zouden wij veel plezier van kunnen hebben wegens de korting die je als student bij alle bezienswaardigheden krijgt. Om als voorbeeld te benoemen; meeste attracties kosten in Syrië 300 pond, als student betaal je maar 10 pond. Dat is nogal een verschil! Niet dat het veel is, want 300 pond staat gelijk aan 4 euro, maar het loopt toch al gauw op als je alles wilt zien. Eigenlijk hadden wij het al eerder willen halen omdat wij wisten dat Jordanië peperduur is (Petra maar liefst 21 euro pp!) maar dat is ons toen niet, qua tijd, gelukt.
De weg van Damascus naar Palmyra is een weg van 250 kilometer dwars door de woestijn. Saaier kan het dus niet. Je zit letterlijk drie uur lang naar hetzelfde plaatje te kijken. Zand, zand en nog eens zand en allemaal vlak. En dan, in een keer, komt de oase dat Palmyra heet, tevoorschijn. Je ziet het ook niet aankomen totdat je er al bijna middenin zit. Palmyra is een oude karavaanstad met in en om het dorp heen, Grieks en Romeinse ruines. Het meeste gedeelte is gratis om te bezichtigen en ligt gewoon langs de weg verspreid.
Wij kwamen in de schemering aan en besloten gelijk op ons doel af te gaan, de pasjes. De ruines zouden er morgen toch nog staan. Een beetje giechelend en onzeker gingen wij het restaurant binnen waar wij ze konden halen. Omdat wij niet wisten hoe zoiets in zijn werk gaat en omdat er meerdere mensen zaten te eten gingen wij maar zitten en bestelde wat te eten. Wij wisten dat het een van de obers was die aan de illegale business deed, maar ja, welke?! In een gemiddeld Syrische restaurant lopen per tafel drie obers rond. Zo probeerde wij gedurende de avond elke ober te wenken en even een praatje mee te maken, maar er hapte niemand naar onze hint woordjes. Op een gegeven moment, na het eten (drie gangen om tijd te rekken) en zes kopen koffie waren wij ervan overtuigd dat het niet meer zou lukken. Het werd iets te vreemd dat wij er zo lang zaten. Net toen wij wilde betalen kwam er een man naar ons toe en vroeg hoe wij van het restaurant gehoord hadden. Was dit dan van zijn kant een hint?? Al knipogend vertelde wij hem dat wij de informatie hadden van een echtpaar die hier een paar weken eerder moet zijn geweest. Zij hadden hem aangeraden omdat hij al van
s-t-u-d-e-n-t (knipper, knipper, knipper) af aan kok was en lekkere gerechte maakte. Hij boog zich naar ons toe en vroeg of wij voor het eten of voor de pasjes waren gekomen. Studentenpasjes!!! Riepen wij bijna luidkeels door het restaurant. “After dinner you come in back and we do business” zei hij en verdween weer. Wat hij niet begreep is dat het voor ons al ‘after, after dinner’ was, maar om niet te enthousiast over te komen hebben wij nog maar een kopje koffie besteld en toen de rekening. Met een blaas die op barsten stond, werden wij na het eten door een gordijntje in een achteraf kamertje gebracht en ontmoete daar dezelfde man. Hij trok een boek uit de kast en had daar de kaartjes in verstopt. Het zou 15 dollar kosten en wij konden ze pas de volgende dag ophalen. Na onze gegevens te hebben achter gelaten zijn wij het restaurant uitgerend. Het leek wel een mafia film!
Die avond hebben wij de auto tussen de ruines in geparkeerd en hebben uren lang naar vallende sterren zitten kijken. Wij hadden weer een prachtig wild kampeerplekje gevonden tussen de tombes (N34º33.209, E038º15.375).

Hama:
Van Palmyra zijn wij doorgereden naar Homs en Hama. In Hama hebben wij op een parkeerplaats gestaan van het duurste hotel van Hama, (Apamee cham hotel: N35º08.191, E036º45.260) en de dag erna de waterratten van Hama bezocht. In Hama kwamen wij een man tegen die al twee en een half jaar de wereld rond aan het fietsen was! Hij was begonnen in Japan en Engeland (waar hij vandaan kwam) was zijn eindbestemming.

Van Hama naar Aleppo:
Om van Hama naar Aleppo te komen rij je gewoon regelrecht, via de snelweg, 180 kilometer omhoog. Wij wilde echter nog wat van Syrië zien voordat wij weer terug naar Turkije moesten en besloten de scenic route te nemen via het oosten van Syrië. Onderweg zijn wij door veel traditionele dorpjes gereden waar zij eerder ons als bezienswaardigheid beschouwde dan andersom en hebben nog een mooie ruïne bezocht; Qasr Ibn Warden. Hier kregen wij een gratis rondleiding, waarschijnlijk omdat wij de enige toeristen waren die er in maanden waren geweest. Daarna reden wij door naar de ruines van Andrin waar wij weer tussen de ruines hebben geslapen (N35º31.757, E037º21.682). Deze ruines vonden wij super omdat ze nog helemaal niet aangeroerd zijn. Overal om je heen duikt een stuk ruïne uit de grond op, maar dit is nog een walhalla voor archiologen om te ontdekken. Wat ook heel apart was, was dat er op bijna elke steen een uil zat. Dat gaf deze ruines in the middle of nowwhere een heel bijzonder gevoel. Ook die nacht hebben wij een regen van vallende sterren gezien. Vanuit ons bed kunnen wij door het fotoluikje in het dak de hele nacht naar de sterren kijken. ’s Ochtends bevonden wij ons in zeer dichte mist en hebben wij volledig op GPS (wij hadden waypoints van een camping in gekregen) naar Aleppo gereden. Wij hebben dus ook een hele dag gedaan over 60 kilometer!

Aleppo 2:
Van Linda en Hanzi hadden wij de waypoints van camping Salaam gekregen (N36º08.185, E036º52.385), ongeveer 20 kilometer buiten Aleppo, richting de Turkse grens. Omdat wij al een aantal nachten wild gestaan hadden wilde wij graag weer even douchen en bijkomen op een camping. Deze camping wordt gerund door een Belgische mevrouw die getrouwd is met een Syriër. Toen wij aankwamen werden wij gelijk uitgenodigd om bij hun te eten en de avond door te brengen. Wij hebben een super leuke avond gehad en heerlijk gegeten met als toetje een nargile (waterpijp) bij de thee. Mohammed vertelde aan het eind van de avond, familie de zijn van Sadam Hussein, nou als je hem ziet zou je zweren dat het Sadam zelf was. Toen Sadam nog door de Amerikanen gezocht werd, werd hij er regelmatig om hem heen gefluisterd. Zo zat hij een keer in een restaurant te eten, toen er een westerse vrouw binnen kwam, haar hand voor haar mond sloeg en met angstige ogen riep ‘Oh my God! It’s Sadam Hussein!!”. Later begrepen wij dat het niet zo moeilijk is om familie van de man te zijn, hij stamt namelijk af van een van de twee bedouine taken die er bestaan. Je bent dus of van de ene familie of van de andere en dan heb je dus ook gigantisch veel familieleden. Wij hebben zijn waterpijp als souvenier mogen overnemen en hebben al meerdere aanbiedingen ervoor gehad, zo mooi dat hij is.

Na nog een laatste overnachting langs de weg op een parkeerplaats (N36º06.011, E039º03.782) zijn wij op 19 december, bij Ar-Raqqa, de grens naar Turkije overgegaan. Omdat 19 december het begin van het slachtfeest is in Syrië, was er geen schaap op de grens en zijn wij zeer gemakkelijk Turkije weer in gekomen.