JORDANIE: Jerash, Aman, Dode zee, Dana NR, Petra, Aquaba, Wadi Rum

View Larger Map


Grensovergang:
Op 1 december zijn wij de grens overgegaan van Syrië naar Jordanië. Wij hebben de grensovergang van Da’ra genomen; eigenlijk ging het heel soepel op een stempeltje na. Dat komt omdat ze je niet vertellen wat je allemaal moet laten stempelen en als ze je wel vertellen wat je moet stempelen, wijzen ze je automatisch de verkeerde kant op (met als gevolg dat wij noeg wel een iets missen!). Inmiddels zijn we al gewend geraakt aan de hele procedure, maar het blijft altijd wel een beetje spannend! Opvallend was dat ze ons carnet niet stempelde. Wij kregen wel een ander bewijs dat we met de auto het land in en uit konden. Later hoorde wij van andere dat ze bij hun wel het carnet hadden gestempeld en dat er zelfs kosten aan waren verbonden.
Toen wij klaar waren met onze stempeltjes te verzamelen, mochten wij de grens over. Ik hoefde alleen nog maar een briefje af te geven bij de ‘boss’ met onze namen in het Arabisch erop geschreven. Helaas zat de officier niet op zijn plaats, maar hij zou elk moment terug zijn. Plotseling begon de moskee de oproep tot gebed. Verbazingwekkend kwamen er van de Syrische kant (waar wij nog stonden) wel 50 man aangelopen die nog niet de grens gepasseerd waren. En die mochten zomaar wel allemaal, zonder stempels(!), gaan bidden in de moskee aan de Jordaanse kant! De officier dus ook en konden wij dus wachten tot hij klaar was met bidden. Toen mochten wij eindelijk Jordanië in.

Ik moet even kwijt dat ik elke keer weer versteld sta hoe Karlijn ons door de straten loodst. Ik heb al contact met Tom-Tom gehad om een versie van Karlijn-Karlijn te laten produceren! Die versie is namelijk een stuk geavanceerder, want naast de weg wijzen kan ze ook nog een gesprek met je voeren, koffie zetten en mandarijntjes pellen, allemaal tegelijk! De enkele keer dat we naar de weg moeten vragen, is het omdat er helemaal geen borden staan, maar dit blijkt meestal alsnog overbodig, omdat Karlijn vaak de mensen moet vertellen waar we zijn in plaats van andersom. Dan rijden wij maar op haar richtinggevoel verder en dat werkt prima! Mochten wij, als wij terug komen, geen werk kunnen vinden, dan stuur ik Karlijn terug naar Ankara. Daar kon ze na twee dagen al zonder kaart alles vinden. Misschien kan ze hier wel overlanders naar alle ambassades brengen!

Jerash:
Onze eerste overnachtingsplek hadden we besloten om op een camping te gaan staan omdat het even wennen is in een nieuw land. Wij zijn naar Jerash gereden omdat er midden in het stadje, de goed bewaarde Romeinse ruines van de oude stad Jerash zijn overgebleven. Hier ontmoet oud met nieuw. De ruines zijn spectaculair om te zien. Het schijnt zo te zijn dat ze al 85 jaar bezig zijn met het opgraven van de ruines, en geschat wordt dat 90% van de oude stad nog niet opgegraven is.
Wij besloten om even bij de visitors center langs te gaan voor informatie en een kaart van de stad, hier aangekomen werd ons gelijk aangeboden om hier te overnachten! Hier hebben wij echter geen gebruik van gemaakt en was dat even een blunder! We zijn in plaats van hier te slapen, doorgereden naar de Olive Branch Resort. Dit Resort is de enige plek om te kamperen en hier hebben wij dus geslapen nadat ze ons een poot hadden uitgerukt! Het was de hoofdprijs! Wij betaalde 16 euro 50 voor de nacht en 8 euro voor twee flesjes Amstel, die ze waarschijnlijk samen met de rest van de Romeinse stad hadden opgegraven! Ze waren niet te zuipen! Later op de avond werd er bij ons op de auto geklopt; het bleken Marielle en Fulco met de honden te zijn. Het blijft toch leuk dat je elkaar steeds weer tegenkomt. Aangezien er een internet verbinding in het hotel was, hebben wij hier de hele avond gebruik van gemaakt om ons nog een beetje het gevoel te geven waar voor ons geld te hebben gekregen.
De dag erna hebben wij de ruines van Jerash bezocht. Na de zoveelste ruïne van onze reis, waren wij toch onder de indruk van de oude stad en wat er nog allemaal van bewaard is gebleven. Zeker een highlight!

Amman:
Wij besloten samen met Marielle en Fulco door te rijden naar Amman (de hoofdstad van Jordanie), waar het niet dat we reeds vertrokken waren en Karlijn de LP opensloeg en zag dat er een mooiere route was dan de geplande snelweg. Na een tweede kort overleg besloten M en F voor de snelweg te gaan en wij de scenic route. Het was inderdaad een prachtige route door de bergen. Wij wilde onderweg ergens een slaapplaats zoeken omdat het al donker begon te worden, maar vonden maar steeds geen geschikte locatie. In een keer werden wij overvallen door dichte mist, waardoor het nog sneller donker werd en wij hadden nog geen plek gevonden en wij moesten een hoge bergpas over. Het was hier zo mistig dat je geen hand voor ogen zag, laat staan andere weggebruikers! Zo hebben de andere weggebruikers de gewoonte om alleen met gevaren lichten, al knipperend, rond te rijden en, als je geluk hebt, doen ze ook de interieurverlichting aan. Ze zijn namelijk van mening dat als ze de koplampen aandoen, de accu te snel opraakt! Wij zijn dus stapvoets door de mist verder gereden. Ik hield de streep (voor zover hij aanwezig was) in het midden van de weg in de gaten en Karlijn de rest; overstekend wild, auto’s zonder licht en de, geheel in het zwart, gesluierde dames…! Ze zouden, voor dit soort omstandigheden, de dames moeten uitrusten met reflectie tape op hun sluiers! Het had niet veel gescheeld of we hadden een extra passagier op de bumper gehad!
Na geruime tijd werd het zicht beter. We hadden besloten om toch maar naar Amman door te rijden, het was immers toch al donker. Zo gezegd, zo gedaan. Eenmaal in Amman aangekomen, bleek het vinden van een slaapplek niet zo simpel, maar op dat moment kregen wij van een M en F een sms bericht: wij staan naast een hotel in Amman, waar zijn jullie? Na wat op en neer ge-sms, hadden wij de waypoints van hun locatie en konden wij op de gps naar hun toe rijden. Ze hadden toestemming van de beveiliging van het hotel gekregen om daar te overnachten, echter hadden ze er niet op gerekend dat er nog een tweede auto zou komen. Dus werd er met de hoofd van de beveiliging praten, met het gevolg dat ‘het beter was voor onze (?) veiligheid’ dat wij een andere slaapplaats zouden zoeken. Inclusief Fulco en Marielle, die er opeens ook niet meer mochten staan! Sorry guys!! Wij hadden hun plek voor de nacht verknald. Samen zijn wij toen maar naar een andere plek gaan zoeken, maar al snel bleek dat de regering de hotels had opgelegd om geen mensen meer op de parkeerplaatsen in hun auto’s/caravans te laten slapen. De reden hiervoor was, omdat er in Amman in 2005 bij het Continental Hotel, een bomaanslag was geweest. Er vielen veel doden, met name westerlingen die in het hotel verbleven. Toen begrepen wij dat het toch echt voor onze veiligheid was dat wij niet meer naast grote hotels gingen staan. Uiteindelijk hebben wij dus ergens op een wat rustigere weg de auto aan de kant gezet, onder een lantaarnpaal en alsnog een zeer gezellige avond met elkaar gehad. We kregen nog even bezoek van de politie, maar mochten gelukkig blijven staan. Eigenlijk ook een veilig gevoel dat alle vreemde wagens even gecontroleerd worden als je de voorgeschiedenis kent. Hij vertelde dat ze voor de nacht een oogje in het zeil zouden houden voor ons zodat wij zonder zorgen naar bed konden gaan.

De doopplaats van Jezus:
Vanuit Amman zijn wij naar de dode zee gereden. Wij waren echter zo vroeg uit Amman vertrokken, dat wij er al om 8 uur konden zijn. Dat was te vroeg om te zwemmen, dus zijn wij eerst naar de doopplaats van Jezus gaan bezoeken. Aangezien wij zo vroeg waren, konden wij met de eerste groep van de dag mee. Je moet namelijk met een busje vanaf de entree, verplicht met gids, naar de doopplaats worden gebracht. Wij hadden een hele enthousiaste gids die uitstekend engels sprak. Erg leuk! Wij besefte eigenlijk alle twee niet dat we zo kort bij Israël waren. De doopplek bevind zich namelijk aan de Jordaan (rivier), aan de kant van Jordanië waar vroeger de rivier stroomde. Door de jaren heen had de rivier zich een paar meter verder verplaatst. De Jordaan is de natuurlijke grens tussen Jordanië en Israël; respectievelijk de east- en de westbank. Wij hebben zelfs een glimp van Jeruzalem gezien en tot op vijf meter afstand van de westbank gestaan. Dit vonden wij allebei heel apart om te weten dat je zo dichtbij staat van zoveel problemen. De Jordaanse regering wil van de doopplaats een pelgrimsoord maken. Zeker de moeite waard om te bezoeken, alleen al vanwege het gebeid waarin jij je bevind!

Dode zee:
Toen wij bij de dode zee aankwamen werden wij gestopt door een Duitse camper. Het waren Linda en Hanzi, met hun hond Lucy. Zij tipte ons dat wij bij het movenpick hotel konden overnachten en dat wij hun daar ’s avonds zouden treffen. Wij wilde eerst een duik in de dode zee gaan nemen.
Een duik nemen in de dode zee kan op verschillende manieren. Als je maar zoetwater hebt om het zout na het zwemmen van je af te spoelen. Hierdoor moet je dus al snel gebruik maken van een van de betaalde zwem plaatsen. Als je dit bij een van de resorts doet, kost het je 20 euro! Wij zijn naar een plek gegaan waar de locals komen, waar wij voor veel minder geld terecht konden. Het was verschrikkelijk! Een kunstmatig gestort strandje waar je voor 6 euro pp met z’n alle een straaltje water kon delen. 1 euro moest betalen voor een kleedhokje en nog eens een euro voor een stoel. Daarbij kwam ook nog dat de lokale werkmannen zich in een keer verzamelde, geprikkeld door hun hoge testosteron gehalte, om Karlijn te zien zwemmen. Dit was voor mij (ons) de druppel. Helaas mag je niet eerst gaan kijken of het strand je bevalt en wij besloten maar weer zo snel mogelijk te vertrekken. Dan maar 20 euro voor wat privacy! Ik ben naar de entree terug gegaan om ons geld terug te vragen, maar dat kregen wij niet. Alleen al naar de zee kijken koste 6 euro, zeiden ze! Het feit dat je tien meter verder gratis de zee kon zien kwam niet in hun op. Ik ben dus naar de manager gestapt om te zeggen wat ik er allemaal van vond en om mijn geld terug te eisen. Hij kwam echter met een andere oplossing. Hij was namelijk ook eigenaar van de duurdere stranden en zo bracht hij ons naar een ander strandje, voorzien van zwembad, heerlijke douches, strandbedjes in overvloed en vooral: geen testosteron! (behalve het mijne dan, ;-) ). Hij vertelde dat de entree eigenlijk 10 euro was, maar dat wij dat niet hoefde te betalen. Erg aardig dus! Nu kon het genieten beginnen.
Wat een bijzondere ervaring om te zwemmen in de dode zee! Je komt bijna niet vooruit als je probeert te zwemmen omdat je benen steeds naar de oppervlak drijven. Je blijft heerlijk drijven vanwege het hoge zout gehalte. Echt super vreemd! De modder van de bodem schijnt ook therapeutische werkingen te hebben en is ook een anti-rimpel middel. Karlijn heeft zich dus van top tot teen met het goedje ingesmeerd. Toen Karlijn glad uit de modder kwam en wij nog wat hadden gezwommen zijn wij doorgereden naar het Movenpick hotel en mochten daar inderdaad overnachten. Helaas hebben wij Linda en Hanzi hier niet meer getroffen.

Dana Nature Reserve:
Na ons dode zee avontuur zijn wij doorgereden naar het Dana Nature Reserve, via de kings highway. Het is een eco-tourism project. Een groot reservaat waar je kan wandelen en kamperen. Helaas was het park gesloten voor de winter toen wij er aankwamen. De opzichter was er wel nog. Wij hebben met toestemming van de parkwachter bij de ingang van het park gekampeerd. We hadden vanuit onze plek prachtig zicht over de vallei en ondanks dat het park gesloten was , zeker de moeite ward! We werden door de opzichter uitgenodigd voor Cay (thee). Met behulp van ons vertalingboek, handen en voeten en wat woordjes engels hebben wij samen nog een heel gesprek gehad. ’s Avonds zat Karlijn al in de auto en wilde gaan koken. De parkwachter wilde hier niets van weten en heeft wel twintig keer tegen Karlijn geroepen: you eat here! Daarmee bedoelde hij in zijn hutje, dus hebben wij dat maar gedaan. Het was weer een hele ervaring. Er stond een soort dikke tomaten soep op het menu met brood. Erg lekker. Inmiddels was het donker, echt donker. Ik bedoel, zo donker dat je niets ziet behalve de sterren. We hebben vanuit de auto, door het foto luik een paar uur naar de sterren gekeken. Zelfs nog vallende sterren gezien! Toen wij bijna in slaap waren gevallen, vond de parkwachter het nodig om te gaan zingen. Volgens mij was hij even vergeten dat wij hem konden horen; hij zong namelijk uit volle borst! Hij zong zo hard dat zelfs de honden terug begonnen te zingen! (kunnen ook de wolven geweest zijn) Het hele park was inmiddels wakker toen hij in slaap viel.

Petra:
Op 5 december heeft Sinterklaas ons niet gevonden. (Alhoewel ik wel een Snicker vond in mijn schoen…) Wij zijn vanuit Dana doorgereden naar Petra. Petra is een oude stad uitgehouwen in de bergwanden van het gebied. Volgens de LP, de no. 1 in Jordanië. Wij, als goedgelovige, hebben meteen een kaartje gekocht voor twee dagen, want dat werd immers aangeraden door de LP. We waren er klaar voor! Ik moet zeggen dat de siq, een 1,2 kilometer lange doorgang naar de tempel, erg indrukwekkend is. De doorgang is smal en is ontstaan door het schuiven van de tektonische platen. De siq is ontstaan doordat een berg doormidden is getrokken; erg mooi. De iets zwaarlijvige medetoeristen, laten zich met paard en wagen door de siq rijden. Erg vervelend, want je moet steeds voor ze schuiven! Eenmaal aangekomen bij het einde van de siq, openbaard zich de tempel…behalve bij ons. Wat zich bij ons openbaarde waren 15 zwarte, dure, grote, 4 wheel drive Cheverolets! Ik dacht gelijk; als ik dat had geweten, waren wij ook wel naar binnen gereden. Maar, dat mocht dus inderdaad niet. Het bleek namelijk hoog bezoek!? Alleen wisten we niet wie. Karlijn begon wild om zich heen te fotograferen en dacht in eerste instantie dat het om een vrouw ging (waarvan wij dus nu 20 foto’s hebben). Het bleek echter om de president van Bulgarije te gaan. Ik heb Karlijn moeten tegenhouden, ze wilde hem aan z’n jas trekken om te vertellen dat in zijn land de auto lampjes wel erg duur waren (zie verhaal europa, 2 euro voor het lampje en 28 voor de moeite!). Nadat we eerst door de politie werden gefotografeerd, zijn we doorgelopen, maar ja, die man bleef ons maar achterna lopen. Telkens als we ons omdraaide, stond hij daar weer! Hij heeft zelfs met z’n camera een foto van Karlijn gemaakt. Toen ik gebaarde dat ik dat niet leuk vond, snapte hij wat ik bedoelde, is in een van de dure auto’s gestapt en verder gereden.
Aan het eind van Petra kan je middels een flinke klim (874 treden volgens een toerist die ons dat melde bovenaan de klim. Hij had ze onderweg geteld!) bij een klooster komen. De zwaarlijvige toetristen ruilen onderaan de berg hun paard en wagen in voor een muilezeltje, en lopen al zweepslagend naar boven. Dan moet je Karlijn hebben, die had de neiging om iedereen van hun ezeltje te trekken omdat ze het zo zielig vond. Wij zagen op onze klim naar boven soms wel 3 a 4 keer hetzelfde ezeltje langs komen!
Bij het klooster kan je ook genieten van een prachtig uitzicht. Toen wij dat hadden gedaan, moesten wij toch echt terug naar de auto want het werd alweer bijna donker. Terug bij de entre aangekomen bleek voor ons 1 dag Petra meer dan genoeg. Wij hadden immers alles al op de eerste dag gezien en twee dagen is niet aan ons besteed. Helaas mochten wij ons entree kaartje voor de tweede dag niet terug krijgen. Wij baalde hier stevig van want het was peperduur (1 dag kost 21 euro en twee dagen 26 euro). Aangekomen bij de auto troffen wij Marielle en Fulco weer. Wij hebben hun onze kaartjes gegeven omdat zij van plan waren om de dag erna te gaan. Hierdoor konden wij de kosten met hun delen en waren wij uiteindelijk nog veel goedkoper uit. Wij zijn dezelfde dag naar Aqaba doorgereden.

Aqaba 1:
Aqaba is de kustplaats van Jordanie. We besloten on hier vakantie te vieren en vier nachten te blijven. Er bleek nog maar 1 camping in aqaba te zijn; the bedouine garden village. Wij hadden de camping snel gevonden (het was inmiddels donker). Gelijk toen wij arriveerde werden wij hartelijk ontvangen door Linda en Hanzi, die daar ook stonden. Ze werden vergezeld door Paul en Marijke, een Nederlands echtpaar die van Griekenland naar Jordanie hadden gefietst. Wij werden gelijk door Hanzi een pilsje voorgezet, onze eerste sinds die smerige Amstel in Jerash, dus wij konden ons geluk niet op!
Voor ons was Aqaba een rust punt. Wij hebben elke dag in de Rode Zee gesnorkeld. Wow wat mooi. De camping lag aan een rif die bekend staat onder de duikers als ‘The Japanese Garden’ omdat er werkelijk honderden Japanse vechtvissen zwemmen met hun stekels. Ze zijn echter giftig, dus we moesten wel oppassen.
Na een dag kwamen ook Marielle en Fulco aan bij de camping en samen hebben wij de tijd daar doorgebracht en gegeten en (uiteraard) gedronken. Wij hadden het geluk dat Paul een echte azie-ganger was en ons veel kon vertellen over de landen waar wij nog naartoe zullen gaan. Paul heeft vroeger namelijk overland trips georganiseerd voor grotere groepen mensen en had al 13 keer van Nederland naar India gereden!
Helaas moesten Linda en Hanzi op de tweede dag terug naar Amman omdat hun hond, Lucy, erg ziek was geworden. Ze wisten een adres van een dierenarts daar. En na vier dagen was iedereen vertrokken. Marielle en Fulco gingen verder naar Egypte en Paul en Marijke zijn terug naar Nederland gevlogen. Toen wij alleen achterbleven besloten wij ook te vertrekken naar Wadi Rum.

Wadi Rum:
Wadi Rum is HET woestijngebied to be! Hier werd ook de film ‘Laurence of Arabia’ gedeeltelijk gefilmd. Wadi Rum bestaat uit rotsformaties in het zand. Hier konden wij eindelijk zien wat ons auto-tje allemaal kan. Nou, hij heeft ons zeker niet in de steek gelaten! Rond rijden in het losse zand vonden wij erg spannend. Zonder 4-wheel-drive kom je in Wadi Rum niet ver. Wij hadden op internet waypoints van andere reizigers gevonden van mooie plekjes midden tussen de rotsen. Hieruit hebben wij dus ook een overnachtingplaats gevonden. Op de tweede dag zijn wij weer rond gaan crossen door de woestijn. Op een gegeven ogenblik stond er iemand met pech. Wij hebben nog even geholpen met onze startkabels en daarna snel weer doorgereden, want ze waren toch wel erg geïnteresseerd in onze auto.
Via een omweg besloten wij Wadi Rum te verlaten. Wij waren nog maar 5 kilometer van de verharde weg verwijderd toen ik een zandduin een beetje verkeerd heb genomen. Het resultaat: wij zaten hartstikke vast in het zachte zand! Na een half uur scheppen en stenen zoeken om onder de banden te leggen reed onze stoere wagen er zomaar weer uit! Wij waren zo trots en blij! Niet slecht voor de eerste keer zand rijden, en dat zonder rijplaten.
Na twee dagen door de zand te hebben gebaggerd besloten wij om onszelf nog een paar dagen in Aqaba te verwennen met zee en zon, dus zijn wij weer teruggereden.

Aqaba 2:
Samen met ons, kwamen ook Linda en Hanzi aanrijden op de camping in Aqaba. Zij waren eindelijk terug uit Amman maar helaas deze keer zonder Lucy. Wegens ouderdom heeft zij het niet gehaald. Dus belande wij weer met alcohol op de tuinstoelen om het verdriet samen met hun te verdrinken (je moet iets verzinnen!). Linda en Hanzi hebben ons twee dagen lang vertroeteld, misschien door hun gemis van hun eigen kinderen of hond. ’s Ochtends kregen wij vers gebakken brood, ’s middags pannenkoeken en omdat wij het zo lekker vonden, ’s avonds weer! Toen wij vertrokken kregen wij van hun een kerstpakket mee, gevuld met paté, cappuccino, huisgemaakte jam, crackers, snoepgoed, thee en nog veel meer. Wat een aardigheid allemaal!

Het heeft ons twee dagen gekost om terug naar de grens te rijden. Wij hebben nog een stop gemaakt op Mt. Nebo, de berg waar Mozes naar Jeruzalem keek en dat ‘the promised land’ benoemde. Wij hebben de laatste nacht geslapen op de parkeerplaats van de informatie centrum van Jerash. Toch maar het aanbod aangenomen die wij de eerste dag hadden gekregen. 13 december zijn wij de grens overgegaan, terug naar Syrie.