IRAN 2: Teheran, Dizin, Kaspische zee, Kashan

View Larger Map
Iran 2 = rode route


Teheran:
In Karaj hebben wij weer op een beveiligde parkeerplaats gestaan. Er waren geen hotels met een parkeerplaats dus waren er weinig andere opties. Het voordeel is dat het heel goedkoop is, maar er zijn natuurlijk geen faciliteiten. De volgende dag zijn wij met de metro naar Teheran gegaan. Het aparte was dat de taxi van de parkeerplaats naar de metro 2 euro koste (voor een afstand van ongeveer 6km) en de metro maar liefst 20 eurocent (voor 40 km)! De verhoudingen zijn soms behoorlijk zoek in dit land.
Teheran is een leuke stad, maar niet echt bijzonder interessant. Er zijn veel winkels met producten die je verder nergens kan krijgen in Iran, maar niet voor ons van belang. De mensen zijn hier wel bijzonder modern gekleed en ik liep er oubolliger bij met mijn hoofddoek dan de meeste. Helaas sneeuwde het de hele dag en waren wij al snel uitgekeken op de kou. Wij besloten de helft van de dag in een internet cafeetje door te brengen. Veel musea waren dicht vanwege verbouwingen of vernieuwingen van het assortiment in het laag seizoen, dus ook dat was geen optie. Het verkeer viel ons alles mee. Wij waren Teheran niet ingereden omdat het sterk wordt afgeraden door alle reisgidsen, maar als je in Istanbul, Damascus en Amaan hebt gereden, zou ook Teheran een makkie zijn geweest.

Dizin:
De volgende dag was het donderdag (weekend dus) en mooi weer. Twee redenen om Teheran te laten voor wat het is. Het was tijd om te skiën! Wij hadden gehoord dat het de dag ervoor ook de hele dag in de bergen had gesneeuwd, dus lag er verse poeder en dat konden wij niet weerstaan. De tocht alleen al van Karaj naar Dizin (het grootste skigebied van Iran) was de moeite waard. Echt prachtig! Overal lag verse sneeuw en de bergen zijn hier erg ruig en steil. Toen wij bij het skigebied aankwamen zijn wij eerst ski’s gaan huren (13 euro pppd) en toen gelijk de piste op gegaan (11 euro pppd). Ook Roger besloot om te skiën in plaats van snowboarden omdat hij in Italië vorig jaar voor het eerst een week skiles heeft genomen en deze techniek graag wilde oefenen… zie de foto’s! Ik moest de eerste dag zo lachten, want hij viel om de haverklap. Dag twee ging het stukke beter en is hij niet meer gevallen.
Het gebied ligt tussen de 2700 en 3600 meter en heeft 26 afdaling. Geen Vals Thorens qua grote dus, maar meer dan genoeg om een paar dagen lekker de berg af te raggen.
Het skiën was fantastisch. Je mag hier overal buiten de pistes skiën, dus hebben wij ook eigenlijk niks anders gedaan. Overal trokken wij verse sporen door de poeder. De sneeuw is hier erg droog waardoor het ideaal is om op te skiën. Dit soort sneeuw komt maar op weinig plaatsen in wereld voor, bijvoorbeeld ook in Nieuw Zeeland (komen wij misschien nog!). Twee dagen hebben wij heerlijk genoten van de sneeuw en de zon en toen was ons geld op, dus waren wij genoodzaakt om weer naar Karaj terug te keren om geld te wisselen. Niet omdat het duur was, want het koste geen drol, maar omdat wij te impulsief waren vertrokken en geen geld hadden meegenomen. Je komt namelijk in Dizin puur en alleen om te skiën. Er is geen après-ski, er zijn geen winkeltjes, er zijn geen restaurantjes, er is alleen 1 hotel (die saai is en overigens peperduur) en een piste.
Wij sliepen zoals gewoonlijk in de auto op de algemene parkeerplaats van het skigebied. Het was voor ons een hoogte punt van de reis; helaas letterlijk, absoluut niet figuurlijk. Op 2700 meter in min 20 lagen wij onder de wol. Alles was bevroren! Dit was ook een reden om weer even op temperatuur te komen in Karaj.

De Kaspische zee:
De dag erna besloten wij naar een ander skigebied te rijden, in de buurt van Dizin, Shemshak gehete. Het is een kleiner gebied maar echt voor gevorderde met super steile pistes en veel boekels. Na twee dagen oefenen in Dizin was Roger hier wel klaar voor. Toen wij bij de piste aankwamen was deze helaas dicht. Wij wilde niet weer in Dizin skiën, dus besloten wij de bergpas verder door te rijden naar de Kaspische Zee. Het heet een zee, maar men is er nog niet uit of het een zee of een meer is. Als het een meer zou zijn, zou dit het grootste meer ter wereld zijn. Het probleem zit het hem in de bodem. Als het namelijk een meer zou zijn, dan zou de bodem en al zijn grondstoffen gelijkwaardig verdeeld moeten worden onder de omliggende landen (Rusland, Turkmenistan, Kazachstan, Iran en Azerbajan). Als het een zee is, krijgt ieder land een eigen territoriaal stuk, eerlijk verdeeld volgens de lijnen van de grenzen. Er liggen echter grote olievelden in het zee-meer en dus worden de omliggende landen er maar niet over eens. Voor het gemak noem ik het een zee.

De route van Karaj naar Chalous schijnt erg mooi te zijn en dat was hij ook. Het hoogste punt was op 2600 meter en de weg eindigend in Chalous op 20 meter onder zee niveau. Eenmaal aangekomen bij de zee zijn wij naar Now Shahr gereden en hebben daar een camping gevonden (N36º39.066, E051º30.977). Het was al laat en het regende dus zijn wij het gebied die dag niet meer gaan ontdekken.
’s Avonds hoorde wij dat de regen wat op ons dak tikte, in sneeuw veranderde, wat raar is omdat er normaal gesproken geen sneeuw valt in dit gebied. Later hoorde wij dat het de eerste keer in 15 jaar was dat het bij de Kaspische zee had gesneeuwd, maar dat wisten wij toen nog niet. Wij trokken er niks van aan omdat wij inmiddels niks anders gewend waren dan dat het sneeuwde en zijn gewoon naar bed gegaan. Wij lagen te slapen toen ik midden in de nacht een schuivend geluid hoorde. Toen ik mijn ogen open deed zag ik het dak van de auto met een rot vaart op me af komen. Ik kon nog net verzinnen om mijn handen de lucht in te gooien om het dak op te vangen. ‘Roger!!!’ riep ik kei hard het donker in terwijl ik met alle moeite, half slapend het dak vast hield. ‘Help!!!’ Roger schrok wakker en snapte even niet wat er aan de hand was. Toen hij door had wat er aan de hand was, deed hij het luikje van het dak open om te ontdekken dat er maar liefst 30 cm sneeuw op het dak lag en het was nog steeds kei hard aan het sneeuwen. Terwijl ik ondergesneeuwd werd in bed (nog steeds het dak vast houdend) leunde Roger door het luikje om de sneeuw van het dak te schepen. Het viel net zo snel weer op het dak en begon weer op te hopen. Dit gebied is een zeer nat gebied en staat bekend om zijn regen. Het was echter zo koud in de lucht dat er sneeuw viel, maar bij de grond vroor het niet en was de sneeuw heel nat, waardoor het ontzettend zwaar was. Het sneeuwde alleen zo hard, dat het geen tijd kreeg om te dooien en er een enorm pak sneeuw bleef liggen.
Toen het dak weer hersteld was konden wij weer slapen. Helaas werd ik een paar uur later opnieuw door een vallend dak gewekt en herhaalde zich weer hetzelfde scenario.
’s Ochtends zagen wij pas wat er die nacht was gevallen. Meer dan 50cm sneeuw is die nacht gevallen en nog was het aan het sneeuwen. Wij besloten om te verkassen. Wij hadden een naar gevoel bij dit verschijnsel en waren erg bewust van het noodweer waar wij in beland waren. Toen wij zeiden tegen de eigenaar dat wij terug naar Teheran gingen vertelde hij ons dat het niet mogelijk was. Alle wegen van de Kaspische zee naar het zuiden waren dicht gesneeuwd en afgesloten. Op de bergpas waar wij de dag ervoor hadden gereden waren er die nacht maar liefst 50(!) lawines geweest en er waren 30 doden gevallen. De weg was compleet niet begaanbaar en de voorspeling was dat het twee weken zou duren om hem weer vrij te krijgen. Het had door het hele land gesneeuwd en er was landelijk een noodtoestand uitgeroepen. Hij vertelde ook dat er veel mensen op het vliegveld waren gestrand en onderdak hadden gekregen bij de verschillende ambassades.
Ze zijn hier helemaal niet uitgerust om zoveel sneeuw te verwerken waardoor het nog dagen zou duren voordat de wegen vrij zouden zijn. Toch wilde wij weg van de camping omdat hij aan zee was en wij maar meters van de zee stonden die alsmaar woester en woester werd. Wij betaalde de man, zeiden netjes goeddag en reden zijn oprit af. Verder dan dat zijn wij niet gekomen. Recht voor zijn uitrit was er een boom op een spanningskabel gevallen door het gewicht van de sneeuw. Het geval blokkeerde volledig de weg. Al hadden wij gewild, wij konden niet weg. Er zat niks anders op dan te wachten. Overal in de stad waren bomen omgevallen op spanningskabels en telefoonlijnen. Het straatje waar de camping aan stond was een klein doodlopend steegje, dus wij hadden al het vermoeden dat het wachten lang zou zijn. Onze boom was natuurlijk absoluut geen prioriteit. De enige plek die langs heel de Kaspische zee nog verwarming en elektriciteit had…was onze auto! Dus werd er lekker een potje thee gezet, de spelletjes werden uit de kast getrokken en zo hebben wij (ongewild) toch een heerlijk relaxed dagje gehad. Af en toe checkte Roger het dak en veegde hem schoon. De hele dag en de nacht erna bleef het sneeuwen.
Wij hadden onze tijd aan de Kaspische zee iets anders voorgesteld. Hier komt namelijk het duurste en lekkerste kaviaar vandaan. Helaas was dat nu nergens meer te krijgen.

Sari aan de Kaspische zee:
De volgende dag was het eindelijk opgehouden met sneeuwen. Het duurde een halve dag voordat de boom werd weggehaald en toen konden wij eindelijk verder gaan rijden. Dat viel ons nog mee. Alles was dicht en overal lag sneeuw, maar de hoofd route langs de zee hadden ze schoongeveegd. Overal waren mensen sneeuwpoppen aan het maken, in de sneeuw aan het spelen en sneeuwbal gevechten aan het houden. Ze waren helemaal door het dolle heen!
Die dag zijn wij doorgereden naar Sari, een stad aan de oostkant van de Kaspische zee, in de hoop daar een weg terug door de bergen te vinden omdat dit gebied wat lager ligt. Gelukkig zou de weg waar wij op gegokt hadden de volgende dag vrij zijn en konden wij dan de doorsteek naar Teheran maken. Voor de zekerheid besloten wij een paar sneeuwkettingen te kopen. Wij waren al van plan om dit in Iran te doen omdat ze hier heel goedkoop zijn, en dit was een perfecte tijd om er mee bezig te zijn. Dit land werkt namelijk zo: als het regent zijn in een keer overal paraplu’s te koop; is er stralende zon kan je geen kant op kijken of je ziet petjes en zonnebrillen, en zo, als het sneeuwt, verkoopt in een keer iedereen sneeuwkettingen, van de baker tot de huisarts. Het is heel bizar! Al snel hadden wij ze gevonden en hebben een paar op maat gemaakte sneeuwkettingen gekocht voor 35 euro. Wij hadden er in Nederland naar gekeken en daar kosten sneeuwkettingen voor onze maat band rond de 200 euro! Een behoorlijke winst gemaakt dus!
Die nacht sliepen wij in Sari bij het Asram hotel voor de deur (N36º33.978, E053º04.941). De eigenaar was zo van onze reis onder de indruk dat wij alles gratis van hem kregen; thee, koffie, fruit, koekjes, de slaapplaats en het ontbijt. Die avond begon het weer te sneeuwen, maar deze keer een stuk rustiger dan de dagen ervoor.
Sari is een stad die bekend staat om z’n tombe torens. De volgende ochtend hebben wij deze torens bezocht en zijn daarna gauw de bergen doorgereden om te voorkomen dat wij weer vast zouden komen te staan. Onderweg zagen wij de ene vrachtwagen na de ander die gestrand naast de weg stond omdat hun diesel en motor bevroren waren. Zij waren hun reserve banden op aan het stoken onder de dieseltank in een poging deze te ontdooien. Ook zagen wij veel autowrakken langs de weg liggen. Er hing zelfs een bus half in een ravijn helemaal in de kreukels. De volledige impact van de sneeuwstorm werd ons gaande weg duidelijk.
Bij Teheran zijn wij even gestopt bij het graf van Khomeinie, een enorm gebouw met hectare aan parkeerplaats eromheen zodat men massaal aan zijn graf kan staan. Er was niemand.

Kashan:
Omdat het nog vroeg was en wij heel graag de sneeuw uit wilde (hadden toen eigenlijk nog steeds niet door tot hoe ver de sneeuw was gekomen en dachten dat het onder Teheran wel mee zou vallen) zijn wij verder naar het zuiden gereden, naar Kashan.
Kashan is een prachtige stad en staat bekend om zijn gerenoveerde historische huizen. Deze huizen zijn architectonische hoogstandjes van het land en werden tot voor kort bewoond door rijke families. Inmiddels heeft de overheid deze gebouwen over gekocht en gerestaureerd. Verder schijnen de drie koningen, waarvan er aanwijzingen bestaan dat dit eigenlijk magische zoroastrianse priesters waren (het geloof van dit gebied), vanuit Kashan naar Bethlehem te zijn vertrokken om baby Jesus te bewonderen.
Toen wij eenmaal aankwamen in Kashan was het uiteraard donker. Wij hadden wat problemen om een geschikte slaapplek te vinden en werden bij verschillende hotels weggestuurd. Uiteindelijk hadden wij toch de perfecte locatie, op de parkeerplaats van het Sayyah hotel, dat midden in het centrum ligt. Zoals je al kan verwachten lag hier ook sneeuw terwijl het toch echt zo’n 150 km onder Teheran ligt.

Kashan vonden wij een hele mooie stad. Wij hebben door de bazaar gelopen, een aantal historische huizen bezocht en wat oude hammam’s gezien. Als eerste gingen wij naar de bazaar. In de bazaar kwam een man, die daar een winkeltje had, een praatje met ons maken. Hij vertelde ons het een en ander over Kashan en nodigde ons uit om ’s avonds om negen uur weer terug te komen naar zijn winkel in de bazaar. Hij zou ons dan meenemen naar een zeer bijzondere bijeenkomst. Wij bedankte hem voor zijn informatie en zeiden dat wij nog niet wisten of wij ’s avonds terug zouden komen en dat hij maar niet op ons moest wachten als wij er niet om negen uur waren. Toen wij dat zeiden moesten wij eerst nog met hem mee om te zien waar de bijeenkomst plaats zou vinden, zodat wij het altijd konden vinden als wij wat later waren. Ergens aan een klein pleintje was een witte deur en daar moesten wij dan naar binnen gaan. Toen wij weer terug in de bazaar waren namen wij afscheid.
Daarna zijn wij naar een paar historische huizen gaan kijken. Buiten het eerste huis stond een jongen die ons aansprak. Na een kort praatje vroeg hij of wij het leuk vonden als hij met ons mee zou gaan naar de huizen toe. Hij had namelijk veel kennis van de huizen en kon ons veel erover vertellen omdat hij bij een van de huizen werkte. Waarom niet zeiden wij, en zo zijn wij de rest van de middag met hem door de stad gelopen. Hij heeft ons erg veel verteld over de geschiedenis van Kashan, wat voor ons een echte bonus was van de stad. Anders ga je toch heel anders naar zo’n huis kijken. Aan het eind van de middag nam hij ons mee het dak op van een oude hammam. Dit was eigenlijk niet toegestaan maar hij kende de bewaker. Vanaf het dak kon hij ons de hele stad laten zien. Op een gegeven moment waren wij klaar met de bezichtigingen. Wij namen afscheid van de aardige man en hij vroeg of wij misschien later op de avond terug wilde komen om het graf van een imam te zien. Deze schijnt ’s nachts erg mooi belicht te zijn. Wij zeiden dat wij niks konden beloven, wij waren thans erg moe van de hele dag.
Na het eten zaten wij in de auto te after-dinner-dippen toen wij ineens bedachten dat wij uitgenodigd waren om naar een bijeenkomst te gaan. In eerste instantie wilde wij niet gaan, het was koud en wij waren moe, maar na wat erover na te hebben gedacht realiseerde wij dat wij misschien iets heel bijzonders zouden missen. Het was inmiddels al tien voor negen en wij moesten nog een stuk lopen, dus hebben wij ons als de sodemieter ingepakt in onze winter kleren en zijn richting de bazaar gerend. Dit bleek lastiger te zijn dan gedacht, het was spek glad en wij gingen steeds bijna op ons gezicht. Veel te laat kwamen wij bij het winkeltje van de meneer aan en de bazaar was dicht. Toen moesten wij weer bedenken waar wij nou ook alweer naartoe moesten gaan… Eindelijk vonden wij om half tien de witte deur waarachter de bijeenkomst zou zijn. Toen wij de deur open deden lagen er allemaal schoenen in de hal en daarachter hing een tapijt. Van achter het tapijt hoorde wij muziek en geklap komen. Even twijfelde wat wij moesten doen, wij durfde niet zomaar naar binnen. Wij wisten immers ook niet wat voor een bijeenkomst het was, misschien was het wel een sekte of zo! Toch besloot Roger stiekem langs het gordijn te gluren terwijl ik de wacht bij de deur hield. ‘Ik zie alleen maar mannen.’ zei Roger, en prompt werd hij door iemand naar binnen getrokken. Ik wist niet wat ik moest doen. Een paar minuten stond ik besluitloos buiten. Als er alleen mannen waren, mocht ik van z’n lang-zal-ze-leven niet naar binnen, maar ja, om alleen naar huis te lopen was ook geen optie. Net op dat moment kwam een man aan lopen. Hij wilde naar binnen maar ik stond in de weg. Toen ik voor hem opzij ging maakte hij duidelijk dat ik ook mee naar binnen mocht. Hij sprak geen Engels, maar zijn gebaren waren duidelijk. Na een seconde twijfel dacht ik: ach ja, ze kennen me toch niet, morgen zijn wij weer weg. Ik deed mijn schoenen uit en glipte langs het tapijt. Roger zat gelukkig op een bankje naast de ingang, dus kon ik naast hem plaats nemen. Wat zich binnen afspeelde was fantastisch. Het was een klein kamertje omgetoverd tot arena waar tien tallen mannen op bankjes rond een centraal podium zaten. Links in de hoek was een live bandje aan het spelen. Wij waren zomaar terecht gekomen bij een traditionele ‘worstel’ avond. Een man naast ons legde uit dat het heel bijzonder was dat wij er waren. Je mag namelijk niet zomaar bij zoiets aanwezig zijn en vrouwen al helemaal niet. Toch mocht ik blijven zitten en werd er speciaal voor ons opnieuw een vorm van krachtsinspanning getoond. Wij hadden hier al van gehoord, maar ook begrepen dat wij dit nooit zouden vinden of mogen bijwonen als westerling, en toch zaten wij daar in dat bezweet, benauwd zaaltje. Vroeger was elke vorm van lichamelijk vechten verboden in Iran, dus werd er een sport bedacht waarbij de mannen toch nog hun kracht konden tonen zonder fysiek geweld. Op de ritme van de drum wordt er door de ‘worstelaars’ zeer zware voorwerpen op en neer bewogen boven het hoofd. Elke spier in hun lichaam is gespannen en door de sfeer, de muziek en de ritme, lijkt het alsof ze in een soort trans raken. Een andere man liet zich als een tol op de muziek rond draaien, steeds sneller en sneller om vervolgens in een keer weer stil te staan. Helaas waren wij laat binnengekomen en was het om tien uur afgelopen, waarna wij vriendelijk verzocht werden om het zaaltje weer te verlaten. Wat een bijzondere ervaring! Helemaal hyper van wat wij hadden meegemaakt huppelde wij weer naar huis.