TURKIJE 4: Nemrut Dagi, Tatvan, Van, Dogubayazit, Grens Iran

View Larger Map
Turkije 4 = paarse route

Terug in Turkije werd het heel snel, heel koud. De grensovergang was een eitje omdat de grens officieel dicht was. Het was namelijk een feestdag in Syrië; het offerfeest, en die zou de dag erna in Turkije gevierd worden. De grens was dus officieel dicht, maar voor die twee onwetende Nederlanders wilde ze wel een uitzondering maken. Helemaal alleen passeerde wij door de poortjes, kregen thee van de douane ambten en waren binnen no-time in Turkije. Ik moet wel zeggen, Turkije blijft Turkije, er werd weer vier keer bij verschillende poortjes precies hetzelfde gecontroleerd, terwijl ze ons de hele tijd konden zien en er echt niemand anders was, maar ja, wij hebben maar netjes elke keer opnieuw onze documenten gepresenteerd en alles verliep soepeltjes.

Het eerste wat wij deden was naar een supermarkt om weer eens lekkere dingen in te slaan. Syrië heeft namelijk geen supermarkten. Je krijgt dus in elk buurt winkeltje precies dezelfde paar dingen: corned beef, luiers, melk, cola en koekjes. Afgezien van de luiers, die wij niet gekocht hadden, waren wij de rest behoorlijk zat. In Turkije loop je in de supermarkt alsof het de ah is. Alles is er te krijgen, heerlijk!

Nemrut Dagi:
Zo gingen wij bepakt en bezakt naar Nemrut Dagi. Nemrut Dagi is een berg die bekend staat om zijn gigantische stenen hoofden die rond de top van de berg staan. Het schijnt het mooist te zijn om deze te bezichtigen tijdens de zonsopgang en/of zonsondergang. Wij kwamen laat aan bij het dorpje onderaan de berg dus besloten wij niet voor de eerste keuze, maar in plaats daarvan, de beelden met zonsondergang van de dag erna te bezichtigen. Wij wisten dat de dag erna het offerfeest zou zijn in Turkije. Wij hadden ons per ongeluk te kamperen gezet op de marktplaats van het dorp (Karadut Pension: N37º55.680,E038º47.288)! Hebben wij weer! Wij werden dus alsnog om 5 uur ’s ochtends wakker (grrrr!) van een over-ijverige Imam die keihard door de speakers van het dorp zijn gebed stond te blèren. Naast dat geblèr van hem, hoorde wij ook het geblèr van een schaap… Ik had gelijk door hoe laat het was voor dat schaap en wilde absolute niet naar buiten. Een uur lang hebben wij het schaap gehoord en daarna werd het stil. (Ik moest gelijk denken aan de film: Silence of the Lambs. “Can you hear them crying Clarice?”!) Na een tijdje ging Roger even kijken hoe ver ze waren, maar gelukkig was de schaap toen al niet meer herkenbaar. Overal op het plein lag bloed en alle dorp bewoners stonden in de rij om een stukje vlees te krijgen. Eindelijk durfde ik ook naar buiten te komen, gelukkig op tijd om de berg nog op te kunnen.
Om een uur of 12 (de zon gaat hier om 3.30 onder) zijn wij in de auto gestapt om de berg op te rijden. Boven zou een parkeerplaats zijn en dan was er nog een klim van 20 minuten tot de top van de berg. Het ging behoorlijk goed, tot wij, 6 kilometer van de parkeerplaats, niet meer verder konden. De weg was niet meer te zien door de dikke laag sneeuw die er bovenop lag. Wij hebben daar de auto op de weg geparkeerd en zijn dus maar verder gaan lopen. Nou, dat was gruwelijk zwaar. De sneeuw kwam tot onze schenen en het was echt een rot klus om door de sneeuw naar boven te ploeteren. Toen wij nog maar 3 kilometer hadden gelopen begon de zon al onder te gaan. Wij hadden het dus niet gehaald, daar hadden wij uren eerder voor moeten vertrekken. Wij zijn dus maar weer omgedraaid en terug naar de auto gelopen. Toen wij daar aankwamen was het al donker en koud.

Van Meer:
Wij zagen het niet zitten om midden in de nacht in de kou en sneeuw naar de top te ploeteren om de zonsopgang te zien, dus zijn wij de volgende dag in een keer doorgereden naar Tatvan, een klein stadje aan de rand van het Van meer. Het Van meer is een gigantisch zout-water meer in het oosten van Turkije. Hoe verder wij kwamen richting het oosten, hoe kouder en witter alles werd. Eenmaal in Tatvan aangekomen was het helemaal wit van de sneeuw. Wij waren van plan om met een ferry van Tatvan naar Van te varen, een stadje aan de andere kant van het meer. Hier zijn wij van terug gekomen omdat er alleen om 2 uur ’s nachts en 3 uur ’s middags een boot vertrok. Dat zou in beide gevallen betekenen dat het donker zou zijn en het ging ons juist om het mooie uitzicht. Wij zijn dus maar ergens net buiten de stad een bergje op gereden, met prachtig uitzicht over het meer en Tatvan, en hebben de auto daar langs de weg gezet voor de nacht (N38º28.885, E042º19.107) De volgende dag zijn wij via de zuidkust doorgereden naar Van; een prachtige rit waarvan wij blij waren dat wij hem toch gereden hadden. In Van zijn wij naar het kasteel van Van gegaan om deze te bezichtigen. Het zag er allemaal mooi uit in de sneeuw en er was natuurlijk geen kip te bekennen. Wij hoefde niet eens entree te betalen omdat het zo rustig was. Die nacht hebben wij de auto gewoon op de parkeerplaats van het kasteel laten staan, dit was van de bewaker geen probleem (N38º30.315,E043º19.907). Het offerfeest duurde 4 dagen waarin alles dicht was, met als gevolg dat er verder niks te beleven was in Van. Wij zijn de dag erna dus maar weer verder gereden, deze keer richting het noorden, richting de grens met Iran.

Dyadin:
Wij wilde graag kerst in Turkije te vieren. De voornaamste redenering hiervoor was dat wij dan nog een lekker wijntje mochten drinken bij onze kerstmaaltijd. Iran is namelijk strikt alcoholvrij! Wij wisten dat er een camping was aan de grens van Iran waar blijkbaar alle overlanders stoppen voordat ze naar Iran gaan (Murat Camping in Dogubayazit). Wij hadden dus gehoopt hier wat andere reizigers te treffen om samen kerst mee te vieren. Toen wij van Van hiernaartoe aan het rijden waren, besloten wij eerst nog een uitstapje naar de hot springs van Dyadin te maken. Wij hadden deze tip van Paul gekregen en besloten er maar eens een kijkje te nemen, het was immers pas 23 december, dus wij hadden nog een nacht.
Zoals altijd kwamen wij natuurlijk in het donker aan. Het was te moeilijk om een goede slaapplaats te vinden dus hebben wij de auto naast de hot springs gezet (N39º28.391,E043º39.231). Dat hebben wij geweten! Die nacht was het -20ºC en door alle stoom in de omgeving van de hot springs, voelde het nog 10 graden minder. Alles was ’s ochtends bevroren, behalve wij zelf. Zelf hebben wij gelukkig maar weinig van de kou gemerkt en hebben heerlijk geslapen. ’s Ochtends stond er iemand op onze deur te kloppen. Het was de eigenaar van het bad waar wij naast stonden en hij vroeg of wij een duikje wilde nemen. Heel graag! Eigenlijk waren de baden dicht want het was het seizoen niet (zou het juist wel moeten zijn, lekker in de sneeuw!) en de vrouwen en mannen baden waren eigenlijk apart. Omdat wij de enige gekken waren die wilde zwemmen mochten wij samen in een bad en zou hij speciaal voor ons open doen en verder de boel dicht houden voor ander publiek. Wij mochten dus een uur lang gebruik maken van het bad, helemaal voor ons alleen, voor maar liefst 2 euro 50. Wat was dat genieten!!
Toen wij uit het bad kwamen stond hij ons alweer buiten op te wachten en vroeg of wij voor ontbijt en thee met hem mee naar huis wilde. Hij was namelijk engels aan het studeren en hij wilde de taal met ons oefenen. Nou, na een lekkere duik stierven wij van de honger, dus dat hoefde hij geen twee keer te vragen. In zijn huisje, dat bestond uit een lege woonkamer met een kachel en wat kussen erin en een klein slaapkamertje ernaast, kregen wij van de vrouw van zijn broer een lekkere maaltijd voorgeschoteld.

Dogubayazit en Ishak Pasa:
Eindelijk was het tijd om ons te settelen op de camping in Dogubayazit voor de kerst. Wij hebben eerst nog wat kerst inkopen gedaan in het stadje en zijn toen naar de camping gereden. Toen wij er aankwamen bleek de camping boven op een berg te zijn. Onze vorige nacht was op 2000 meter geweest en dat vonden wij al heel wat, Murat camping lag ook hoog ten opzichten van de omgeving, dus besloten wij op de Laley camping (N39º31.775,E044º06.497) onderaan de berg te kamperen. Je kan onze schrik voorstellen toen wij vroegen of wij mochten blijven slapen en de eigenaar antwoordde ‘natuurlijk, zoek maar een plekje uit en kom dan lekker kerstavond met ons vieren’. In het Nederlands dus! De eigenaar was een Groninger die twee jaar geleden samen met een vriend van hem uit Turkije een camping was begonnen in Dogubayazit, of all places! Die avond hebben wij gezellig met een stel koerden en de Nederlander kerstavond gevierd met veel raki, heerlijk eten en een waterpijp. Dit allemaal onder muzikale begeleiding van de mannen die om de beurt op de cas speelde en liedjes zongen. Wat een bijzondere kerst. Nog voor het slapen gaan hebben wij onze cadeautjes open gemaakt die wij die middag voor elkaar in het dorpje hadden gekocht. Van Roger heb ik, een hele berg veiligheidsspeldjes gekregen om mijn hoofddoeken in Iran mee vast te maken (heel attent, wilde ik nou zo graag hebben!); zes koffie lepeltjes (hadden wij hard nodig); oorwarmers (knal roze) en tandpasta (was net op). Roger kreeg van mij zes koffie lepeltjes (twee mensen 1 gedachten, hebben er nu dus 12, een beetje overdreven. Wij zouden ze voor de visite kunnen gebruiken, waar het niet dat wij maar twee kopjes hebben!); gebreide wollen sokken (lekker voor ’s avonds) en een bakje om kooltjes op het gas te kunnen verwarmen voor de waterpijp.

Eerste kerstdag zijn wij naar Ishak Pasa geweest, een kasteel boven op de berg in de buurt van de andere camping. Het was een mooie bezienswaardigheid, alleen al door de locatie. Vanaf het kasteel heb je namelijk een prachtig uitzicht op Mt. Arat; de hoogste berg van Turkije (5137m). Deze berg klinkt je misschien bekend omdat hier vermoedelijke resten van de ark van noah zijn gevonden. De man die deze resten heeft gevonden was nou net een van de mannen waar wij de avond ervoor raki mee hebben gezopen. Hij is al jaren gids om de berg te beklimmen en had de resten op een van zijn klimmen gevonden in een grot op 3000m. Hij was net terug uit Hong Kong, waar een gedeelte van de ark (versteend hout) door de universiteit is getest op echtheid en op 16 januari ’08 zal er een internationale persconferentie worden gehouden in Dogubayazit hierover. Hij wilde graag dat wij hierop zouden wachten, maar dat werd ons een beetje te laat.

Wij zijn elke dag bij de camping Murat langs geweest om te kijken of er andere overlanders stonden, maar helaas. Van de eigenaar van de camping hoorde wij dat de laatste mensen die langs waren geweest, twee Italianen waren op de fiets en dat was al twee weken eerder geweest.

Uiteindelijk hebben wij dus drie kerstnachten doorgebracht om het haardje met dezelfde groep mannen. De zatlappen! Als wij om 3 uur ’s middags binnen kwamen, hadden zij al 2 flessen raki achter de kiezen. Het begon al aan het ontbijt! De eerste nacht is de Nederlander zelfs op zijn gezicht gevallen op het ijs na iets te diep in het ‘thee’ glaasje te hebben gekeken! Daar moest dus de dag erna behoorlijk om gelachen worden door iedereen. Het was ook grappig dat hoe later (lees zatter) het werd, hij tegen zijn Koerdische vrienden Nederlands begon te praten; dit dan in het Engels aan een ander, niet Engels sprekende Turk, vertaalde en vervolgens ons in het Turks begon uit te leggen wat die in het Nederlands tegen zijn Turkse vriend verteld had!!! Snap jij het nog?! Ook heeft een van de andere mannen een nachtje doorgebracht in de cel. Hij was namelijk, na zijn vertrek bij ons, even bij de dames van plezier gaan ‘kletsen’ en werd opgepakt door de politie. Ook dit was schateren. Je hoort het al, wij hebben ons dus prima geamuseerd met de kerst!

27 december zijn wij de grens over gegaan naar Iran.